ฟิคเรื่องสุดท้ายพระเอกตายตอนจบ

COUPLE : องซองอู x คังแดเนียล HASHTAG : #ฟิคเรื่องสุดท้ายพระเอกตายตอนจบ NOTES : ไม่ได้อยากสปอยล์ แต่อย่าอ่านตอนกลางคืน เตือนแล้วนะ

1.

“พึ่งกลับจากโรงเรียนหรอ”

“อื้อ”

ตัวเล็กที่พึ่งวิ่งออกมาจากบ้านรีบตรงเข้ามาหาคนในชุดนักเรียนชุ่มเหงื่อ เขาไพล่บางสิ่งไว้ข้างหลังเพื่อซ่อนให้พ้นสายตาของอีกคน ดนัยหวังว่านี่จะเป็นจะเซอร์ไพร์สเล็กๆน้อยๆที่เขาพอจะทำให้ได้ในวันเกิดขององอาจ

เพียงชั่วอึดใจมันก็ถูกเฉลยพ้นจากความมืดออกมา

“อ่ะให้ สุขสันต์วันเกิดนะ”

“นี่ทำเองหรอ”

“อื้อ”

มือหนารับเอาการ์ดกระดาษสีพีชที่ยังคงกลิ่นหอมจางๆจากดอกไม้แห้ง องอาจเปิดแง้มกระดาษออก ภายในมีเพียงข้อความสั้นๆ “12/12/2010 รักไอ้องอาจที่สุด” พร้อมกับลวดลายหัวใจพร้อยเต็มไปหมด

รอยยิ้มบางวาดขึ้นบนเรียวปากบางของผู้รับ สองสายตาเงยขึ้นประสานกัน ไม่มีคำพูดใดต้องอธิบายถึงความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น มันลึกซึ้งมากกว่าเพื่อนที่เกิด โต กิน นอนด้วยกัน มากกว่าจนคล้ายว่าต่างคนต่างมองกันและกันเป็นชายหนุ่มและหญิงสาวที่กำลังบานสะพรั่งไปด้วยความสดใสและความรักในวัยแรกรุ่น

ไม่มีคำพูดอะไรในช่วงเวลานั้น องอาจใช้อ้อมกอดเป็นคำตอบของคำถามทั้งหมดที่เกิดในใจของดนัย เขาคิดว่าคำตอบนี้คงจะคลายข้อสงสัยที่อาจจะเกิดขึ้นได้ทั้งว่าเขามีความสุขแค่ไหนที่ได้เป็นอย่างทุกวันนี้ ที่ได้มีคนในอ้อมกอดแบบนี้

“เราคิดเหมือนกันใช่มั้ยดนัย”

“เราเคยคิดไม่เหมือนกันด้วยหรือไง”

“ดีใจนะ”

“ดีใจเหมือนกัน”

รอยยิ้มกว้างผลิบานราวกับดอกไม้ได้แสงแดดอุ่น แม้รอบตัวจะเป็นบรรยากาศแห่งความมืดมิดของยามวิกาล แต่แสงดาวและแสงจันทร์ยังคงส่องสว่าง ไม่ต่างจากใจสองใจที่ต่างแนบชิดและเติมเต็มคำตอบให้แก่กันในอ้อมกอดอุ่นนั้น

2.

“แดเนียล มึงเอากูไปเขียนเป็นนิยายหรอวะ”

ชายหนุ่มสองคนนั่งอยู่ข้างกันภายใต้แสงเขียวจากหลอดฟลูออเรสเซนต์เก่าในห้องเช่า ข้าวของที่ดูไม่ได้เก็บมาเนิ่นนาน เก้าอี้นั่งล้มอยู่มุมห้อง แมงมุมหลังบานหน้าต่างรีบวิ่งออกไปหลังจากตีอกอยู่ได้ซักครู่หนึ่ง

องซองอูในชุดนักศึกษายังคงจับจ้องไปที่ปึกกระดาษนิยายเกย์โรมานซ์ในมือที่เขาพึ่งอ่านออกเสียงจบไปตามคำขอของคนอีกคน

ไม่มีคำพูดอะไรในช่วงเวลานั้น แดเนียลใช้สายตาเป็นคำตอบของคำถามทั้งหมดที่เกิดในใจของซองอู ซึ่งแน่นอนว่าเกี่ยวปึกกระดาษในมือของอีกคน แดเนียลหลุบตาลงแล้วว่าเสียงสั่น

“อือ…แค่เรื่องสั้นส่งประกวดหน่ะ”

“แล้วมึง…คิดเหมือนในนิยายรึเปล่าวะ”

ในห้องอากาศไม่ได้หนาว ซ้ำนี่ยังเป็นหน้าร้อนที่ร้อนที่สุดในรอบสิบปี แต่ปากหนากลับชาจนพูดอะไรไม่ออก แดเนียลยังคงก้มหน้าหลบซ่อนขอบตาที่เริ่มแดงช้ำขึ้นมาอีกครั้ง องซองอูหันกลับมามองที่ร่างหนาที่ยังคงก้มหน้าก้มตา ทั้งสองคนยังคงทิ้งบรรยากาศอึมครึมนั่นไว้อย่างนั้น

จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่นขึ้นมา

“ว่าไงครับ”

องซองอูรับโทรศัพท์แล้วว่ายิ้มๆ แดเนียลเงยหน้าขึ้นมามองดูคนข้างๆอีกครั้ง พลางเปลี่ยนท่านั่งจากขัดสมาธิมากอดเข่า หน้าขาที่ยกขึ้นมาแนบอกสัมผัสได้ถึงหัวใจที่กำลังสั่นรัวอยู่ในช่องอก

ทำไมนะ

ทำไมซองอูคนนั้นถึงยังยิ้มในได้บรรยากาศแบบนี้

ทำไมกัน

“เอาดูเมกซ์ใช่มั้ย ได้ครับ แล้วผ้าอ้อมหมดรึยังครับ”

แต่จริงๆ ก็พอเข้าใจได้นะ

“โอเคเลย ได้ครับ”

ว่าทำไมเขาไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรกับเราเลย

“ฝากหอมแก้มเจ้าแซมฟอดใหญ่ๆเลยนะ ครับ คิดถึงเหมือนกันครับ”

เพราะเขาไม่เคยคิด…เหมือนเรามาตั้งนานแล้ว

องซองอูวางสายโทรศัพท์ แดเนียลยังคงจับจ้องไปที่เค้าหน้าคมนั่นไม่วางตา ก่อนที่เจ้าของใบหน้านั้นจะลุกออกไป

3.

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว…กลับก่อนนะ”

องซองอูว่าไว้แค่นี้โดยไม่หันกลับไปมอง มือเรียวคว้าลูกบิดประตูไม้เปิดออกไป เสียงดังออดแอดนั่นทำให้เขาต้องหันกลับมางับประตู้ไม้นั่นอย่างระวัง และสายตาที่ไล่จากลูกบิดขึ้นสูงไปตามขอบประตูจนไปหยุดที่พัดลมเพดานกลางห้อง

เชือกเส้นหนารั้งลำคอขาวไว้กับพัดลมเพดาน รอยแดงที่น่าจะเกิดจากการดิ้นทนรนทุรายมาก่อนหน้า ดวงตาเหลือกโปน ฟันขบกันแน่นเพราะเชือกยึดขึ้นไปภายใต้เรียวปากได้รูปนั้น

ของเหลวสีแดงสดทะลักออกจากทุกทวารมาแห้งกรังอยู่บนใบหน้าอมเขียวจนดำไปหมด เลือดไหลเปรอะลงมายังเสื้อผ้าที่ร่างนั้นยังสวมใส่อยู่ มือทั้งสองที่ขาวซีดปล่อยลงมาข้างลำตัว เก้าอี้ที่วางล้มอยู่กลางห้องไม่ถูกใช้งานเพราะร่างของแดเนียลอยู่สูงกว่าเก้าอี้ที่ถูกถีบนั่นเสียแล้ว

ร่างขององซองอูชะงักงัน ความเฉียบชากินไปทั้งสรรพางค์กาย ใบหน้าคมไม่แสดงสีหน้าอะไรเว้นแต่นัยน์ตาที่ซ่อนความสั่นสะท้านและรวดร้าวไว้ไม่มิด ลมหายใจที่ถูกหยุดไปชั่วครู่ค่อยๆผ่อนออกช้าๆ เขาหลับตาลงหวังให้ภาพนั่นไม่ใช่เรื่องจริง

แต่น่าเสียดายที่พอเขาลืมตาขึ้นมา…ก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนไป

แดเนียลยังอยู่ที่เดิม ที่พัดลมเพดานตัวนั้น

เสียงออดแอดของประตูที่ถูกงับลงแว่วขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย

ไม่มีใครกลับมาที่ห้องนี้ ทั้งวันนี้และวันรุ่งขึ้น

ร่างที่ห้อยอยู่กระตุกเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมกับน้ำใสที่ไหลผ่านคราวเลือดแห้งที่เกรอะกรัง

END

แรงบันดาลใจจากเพจเรื่องสยองสองบรรทัด5555555555555 เป็นความรักที่ทำอะไรไม่ได้อะเนอะ ทำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ แม้แต่จะสร้างโลกจินตนาการของแดเนียลยังกลับมาถล่มทับตัวเองไม่เหลือชิ้นดีเลย เราไม่เคยแต่งแนวดราม่า-สยองขวัญมาก่อน เลยยังแบบจับจุดไม่ถูก ถ้ายังไงติดชมกันได้นะคะ ไปคุยกันต่อที่ #วีนีดแดเนียล ก็ได้ค่ะ