KOISURU FORTUNE WEREWOLF

Couple : คังแดเนียล x อีอูจิน Hashtag : #วีนีดแดเนียล Note : แต่งในโปรเจค #songsof2bears นะคะ ใครไม่เคยเล่นเกมแวร์วูฟจริงๆ ลองไปหาอ่านกติกาคร่าวๆก่อนก็ได้ค่ะ แต่เราพยายามอธิบายไว้ในเรื่องประมาณนึงนะคะ

Seer +7 Each night choose a player to learn if he is a Villager or a Werewolf

อีอูจินลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่แบบแกล้งๆ เมื่อเปิดการ์ดที่หมอบไว้ออกมาดู ท่ามกลางวงที่เต็มด้วยคนที่มีเขี้ยวเล็บอย่างซองอู แจฮวาน ซามูเอล เจอัล แบคโฮ และคังแดเนียล

ยิ่งคนสุดท้ายนี่แหละตัวดี

สายตาอ่านการ์ดอีกครั้งเร็วๆเพราะยังจำกติกาที่พี่มินฮยอนบอกก่อนแจกไพ่ยังไม่แม่นนัก พอจำได้ลางว่าเซียร์เป็นเหมือนหมอดูที่ต้องจับหมาป่าให้ได้และใบ้ทุกคนที่อยู่ทีมหมู่บ้านให้โหวตเผาหมาป่าให้ถูกตัว

ถ้าไม่นับความบื้อที่ทุกคนสรรเสริญมาตั้งแต่ออกท้องพ่อท้องแม่มาและต้องมาตกในวงที่มีแต่คนเล่นกันมาเซียนๆแล้ว เกมนี้ยังมีหมาป่าถึงสองตัว จะไปจับได้ยังไงหมด

“ดูการ์ดหมดแล้วใช่มั้ยทุกคน…อูจินดูเสร็จยัง” มินฮยอนที่ยืนค้ำหัวทุกคนในเกมอยู่พูดยิ้มๆ

“เสร็จแล้วครับๆ” เขาตอบ

“งั้นหลับตา”

อูจินหลับตาลง ภายใต้ความมืดเขารู้สึกได้ถึงใจที่เต้นตุบๆตุบๆ เปลือกตาของเขากำลังสั่นอยู่แน่ๆ ถ้าพี่แดเนียลเป็นหมาป่าเขาจะทายถูกมั้ย แล้วถ้าพี่แดเนียลจับเขาได้จะทำยังไง

แล้วถ้าเราไม่สงสัยพี่แดเนียล…เขาจะสงสัยมั้ยว่าเราแอบชอบเขาอยู่

“วูลฟแพคลืมตาครับ…อ่า…วูลฟคับยกนิ้วโป้งไว้ด้วยครับ”

มันคนนั้น มันที่กำลังลืมตาอยู่ทั้งที่คนอื่นกำลังหลับตานั่นแหละเป็นคนที่เขาจะต้องจับให้ได้ หูพยายามผึ่งกางออกให้มากที่สุดว่ามีเสียงใครขยับบ้าง แต่ก็ดูท่าจะไม่เป็นผลเท่าไร ใครวะ

“ซองอูมึงเป็นหมาป่าหรอวะ” เสียงพี่แดเนียลดังขึ้นมากลางวง

ซองอูตอกกลับ “อย่าปั่นดิ มึงนั่นแหละแดน”

“โอเค พวกมึงอย่าปั่นกันเยอะ…แต่เกมนี้เหี้ยพอสมควรนะครับ”

มินฮยอนพูดไปกลั้วหัวเราะบางๆไปด้วย “เอาล่ะต่อไป”

“บอดี้การ์ดลืมตาครับ…”

“ฮันทเทอร์ลืมตาครับ…”

“สุดท้าย…เซียร์ลืมตาครับ”

อูจินลืมตาแล้วมองไปทางมินฮยอนที่ไปยืนตรงข้ามกับเขาแล้ว คนที่ยืนอยู่ก้มหน้าไปใช้ปากกาจดใส่สมุดเล่มเล็กแล้วพยักหน้าให้คนที่มองอยู่หลับตาลงได้ อูจินหลับตาลง

“คืนที่หนึ่งเลยนะครับ…วูลฟแพคครับ ปรึกษากันนะครับว่าคืนนี้ใครสมควรตาย”

เอาแล้ว เกมเริ่มแล้ว เซียร์อย่างเขาควรต้องทำยังไง แบบกูจะเดายังไงให้ถูกวะ พี่มินแกบอกห้ามลืมตามองหมาป่าตอนเลือกด้วยโอ้ย ให้สุ่มใครจะไปหยั่งรู้จิตใจพวกพี่ได้ แต่ละคนก็ร้ายทั้งนั้น

“โอ๊ะ จริงหรอครับ คนนี้จริงหรอครับ”

เสียงพี่มินฮยอนดังแบบฟังก็รู้ว่าแกเล่นเดินพูดไปรอบโต๊ะ คงเพราะกลัวว่าจะเจาะไปที่คนเล่นคนใดคนหนึ่ง แหมพี่ครับ พี่จะช่วยใบ้ให้หน่อยก็ไม่ได้ นี่คนพึ่งเล่นไง

“เซียร์ครับ…คิดว่าใครเป็นหมาป่าครับ”

เด็กน้อยลืมตาขึ้นมองรอบตัว ไม่รู้จะเลือกใครจริงๆให้ตาย เราควรจะเริ่มจากอะไรนะ คนที่ดูหลุกหลิกตอนที่เขากำลังมองหาหมาป่าตัวจริงหรือเปล่า

ว่าแล้วอูจินก็มองไปทางพี่แดเนียล

นิ่งเหมือนปฏิบัติธรรมอยู่เสถียรธรรมสถานเลยค่ะ

ดูทรงแล้วไม่น่าจะใช่ เขาลองมองดูอีกครั้ง…อ๋อ มีอยู่คนนึง

คิมซามูเอล…ไอ้เพื่อนเวร

เขาบุ้ยใบ้ไปทางเพื่อนผมทองที่นั่งกลั้นยิ้มอยู่คนเดียว ไม่รู้มันรู้ตัวรึเปล่าว่าหน้ามึงนี่พิรุธสุดเลยในโต๊ะเนี้ย พี่มินฮยอนก้มหน้าจด อูจินหลับตา

“บอดี้การ์ดครับ…คืนนี้คุณจะปกป้องใครครับ”

ในใจร่ำร้องว่าปกป้องกูเถอะ กูเป็นความหวังของหมู่บ้านเลยนะ แต่ก็ทำได้แค่ตะโกนในใจ เพราะขืนตะโกนออกไปหมาป่ารู้ตัวขึ้นมา เขาไม่โดนฝูงหมาป่ารุมโหวตเผาวันพรุ่งนี้ เขาก็โดนเชือดคืนถัดไปอยู่ดี

“โอเคเช้าแล้ว ว้าวคืนนี้น่าสนุกนะครับ เป็นบุญของหมู่บ้านนี้ที่บอดี้การ์ดเก่งครับ…คืนนี้ไม่มีคนตาย”

ทุกคนถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะทุกคนยังอยู่ในเกมต่อไป

“และเซียร์ก็ทายถูกนะครับ…หมาป่าซวยแน่ครับ หมู่บ้านนี้ของจริง”

ไอ้แซมมึง…เสร็จกู

รู้สึกมั่นใจในเซนส์ของตัวเองขึ้นมาครึ่งปรอท ไม่เบานี่หว่าเล่นครั้งแรกก็จับหมาป่าได้แล้ว เหลือแค่โน้มน้าวให้ทุกคนโหวตเผาไอ้แซมให้ได้

“โหวตครับ”

“ไอ้อ๋งกูว่ามึง มึงแน่ๆ” แจฮวานตะโกนชี้หน้าซองอู

“ไอ้เหี้ยไม่ใช่กู”

“ผมเอาพี่แจฮวาน” ซามูเอลรีบชี้

“น้องแซม ทำไมมึงทำกับกูงี้”

“กูโหวตมึง ไอ้สัส ทำมาเป็นเล่นใหญ่ กูรู้นะ หน้ามันฟ้อง” เป็นเสียงพี่ซองอูสำทับ

“อีควายการ์ดมันสุ่ม เกี่ยวกับหน้าได้ไง”

“อ่ะพวกมึงชูไว้คนละหนึ่งนิ้วเลย ยังไงครับที่เหลือ”

ผมมองไปที่พี่แดเนียลที่กำลังคิดอะไรบางอย่าง แต่ไม่ว่าพี่เขาจะคิดอะไร เช้านี้อีแซมก็ต้องตาย นังหมาป่าชั่ว

“ผมโหวตไอ้แซมครับ”

“กูว่าน้องอูจิน”

เป็นพี่แดเนียลที่ชี้มาที่ผม

“พี่…ผมไม่ใช่”

ผมแก้ตัวแห้งๆ พี่แดเนียลยังคงมองมาที่ผม โอ้ยพี่มึงเอาอะไรมาคิดว่าผมเป็นหมาป่า ผมเป็นแสงสว่างของหมู่บ้านไงพี่ อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้น กัวแร้ว

อูจินยอมยกนิ้วขึ้นหนึ่งนิ้วทั้งที่แดเนียลยังมองมาที่เขา

“กูก็ไม่ใช่โว้ย” ซามูเอลโวยวายเป็นใหญ่เป็นโต

“กูว่ามึงอ่ะแหละ พิรุธสุด ไม่รู้แหละ…กูโหวตมึง”

“เจ มึงเงียบเลยนะ” พี่แบคโฮที่นั่งอยู่ข้างผมยิ้มเจ้าเล่ห์

“อะไรกูใช้ความคิดอยู่ อย่ายุ่ง”

“คิดว่าทำไงให้พ้นหรอ…กูรู้ มึงนั่นแหละ อย่ามาทำเป็น”

พี่เจอัลยกนิ้วขึ้นมารอไว้โดยไม่ต่อปากต่อคำอะไรต่อ ก่อนจะใช้มืออีกข้างชี้ไปที่พี่แจฮวาน

“กูเบิกเนตรทิพย์ดูแล้ว…มึงนั่นแหละ”

“เจ กูต้องเอาโลกมาทำปากกา เอานภามาเป็นกระดาษเขียนบอกพวกมึงเลยมั้ย ว่ากูไม่ได้เป๊นนนนน”

“สรุปนะตอนนี้แจ้สองโหวต แซม อูจิน เจอัล คนละโหวต…แจ้กูให้มึงแก้ตัว 10 วิ”

“ไหนบอกหมู่บ้านนี้ฉลาดไงไอ้เหี้ยเอ้ย หมดคำจะพุดว่ะเพื่อน”

“มีใครจะเปลี่ยนโหวตมั้ย ไม่มีเผาอีแจ้ละนะ”

พี่มินฮยอนคว้าการ์ดพี่แจฮวานทั้งที่อีกคนก็กุมมือคนจับการ์ดไว้ด้วย

“เปลี่ยนเถอะมึง เชื่อกู”

“หมดเวลาพูดของมึงแล้ว เอ้าเผา!!”

การ์ดพี่แจฮวานถูกหงายออกมา

Villager +1

Find the Werewolves and eliminate theme

“กูบอกพวกมึงแร้ววววว”

“เอาล่ะ ทีมชาวบ้านสูญเสียสมาชิกไปหนึ่งคนนะครับ ความโชคดีเมื่อคืนไม่ช่วยอะไรจริงๆ”

“หลับตาครับ”

อูจินนึกโวยวายโครมครามอยู่ในใจ เป็นความไม่กล้าเปิดเผยตัวของเขา ทำให้ไม่สามารถโน้มน้าวใครให้รู้ได้เลยว่าซามูเอลนั่นแหละที่เป็นหมาป่า แต่ในเกมเมื่อกี้ ทำไมพี่แดเนียลต้องโหวตเขานะ ฮื่อ เซียร์เองไง

หรือว่า…

…ไม่หรอก

“เซียร์ คุณคิดว่าใครเป็นหมาป่าครับ”

มินฮยอนแกล้งพูดให้เสียงไปนอกวงอีกครั้งที่เรียกเขา

ใครดีนะ

อูจินรู้ตัวว่ามีเวลาไม่มากนักในการตัดสินใจ เพราะยังตาหน้าเขาก็ต้องเอาแซมขึ้นไปเผาให้ได้ แต่สุดท้ายหมาป่าอีกตัวหนึ่งคือใครเขาเองก็สุดจะเดาได้เหมือนกัน อูจินมองไปมองมา มินฮยอนทำหน้าเร่งว่าให้เร็วๆ คงเพราะคนอื่นอาจจะสงสัยได้

พี่แบคแล้วกัน…พูดน้อยคงกลัวโดนจับได้มั้ง

ยังหมาป่าก็เลือกเผาใครก็ได้อยู่แล้วนิ

“บอดี้การ์ดคืนนี้ปกป้องใครครับ”

“ลืมตาได้ครับ ค่ำคืนอันแสนโหดร้ายผ่านไปแล้ว 5555” พี่มินฮยอนขำพรืดออกมา “สนุกแล้วครับคราวนี้เพราะหมาป่าเขาตื่นแล้ว!!”

“ไอ้เหี้ย มึงอย่าลีลา ลุ้นเยี่ยวจะแตกอยู่แล้ว”

“นอกจากเซียร์จะทายผิดแล้ว…มีคนตายหนึ่งศพครับ เพราะบอดี้การ์ดปกป้องผิดคน”

ทั้งวงมองตากันล่อกแลก มินฮยอนเดินเต๊ะจุ้ยไปอยู่ข้างหลังแดเนียลแล้วเอื้อมมือเข้าไปในวง

อย่าบอกนะว่า!!

มินฮยอนเปิดการ์ดแล้วคว่ำลงตรงหน้าของแบคโฮที่นั่งอยู่ข้างแดเนียล

Villager +1

Find the Werewolves and eliminate theme

“ตายแร้ววว มึงเป็นชาวบ้านหรอเนี่ย” มินฮยอนแกล้งทำเป็นตกใจ

“ไอสัสใครฆ่ากูวววววว” แบคโฮตะโกนลั่น

“ไหนใครเซียร์ บอกมา…ไหน”

อูจินพยายามเก็บสีหน้าให้นิ่งที่สุด แต่ตีนนี่จิกแน่นอยู่กับพื้น โอ้ยผมจะบอกพี่ยังไงล่ะ ผมบอกผมก็โดนฆ่าสิอีพี่เอ้ย

“เอาล่ะพวกมึง หาให้เจอว่าหมาป่าอยู่ไหน เพราะถ้าเผาผิดคนอีก…คืนนี้พวกมึงไม่เหลือแน่”

“ผมโหวตแซม”

อูจินตัดสินใจเปิดก่อนเลย คราวนี้จะไม่กลัวแล้ว ยังไงมันก็คือหมาป่าแน่นอน ยังไงทุกคนก็ต้องเผามันในเช้าวันนี้ให้ได้

“มั่นใจจังนะรอบนี้” แดเนียลพูดขึ้นมาเบาๆ

“ก็ผม…”

เชี่ยบอกไม่ได้ บอกไม่ได้เลยว่าเช็คเจอตั้งแต่คืนแรกแล้วแต่ไม่มีใครเชื่อ

“กูโหวตอูจิน” แดเนียลชี้นิ้วตรงมาที่อูจิน

“มึงก็อย่าแกล้งน้องเขาแบบนั้นดิ” ซองอูที่นั่งตรงข้ามแดเนียลพูดพลางหลิ่วตามอง

“ปกป้องลูกมึงหรอ”

“ลูกเหี้ยไรกูไม่ใช่หมาป่า”

“กูหมายถึงเป็นน้องรหัส” แดเนียลยิ้ม

“อีสัสแดน”

มินฮยอนพยายามสรุปเกม

“อ๋งมึงโหวตใครตกลง”

ซองอูนึกอยู่ซักพัก “เจอัล…เงียบๆนะเราอ่ะ”

“แซมก็เงียบ ไม่โหวตมันอ่ะ”

“อ้าว อีพี่มึง!” ซามูเอลที่นั่งอยู่ข้างๆถึงกับหน้าเสีย

“แซม เราโหวตใคร” ซองอูทำเป็นไม่คาดคั้น

“ผมว่าพี่ อ๋งล่ะมั้ง ใช่แหละ…ผมว่าใช่”

“มึงดูไม่มั่นใจอะไรขนาดนั้น”

แดเนียลเผลอกระตุกยิ้มที่มุมปากหลังพูดจบ อูจินยังคงแอบลอบมองพี่เขาอยู่ โอ้ย…เกมเหี้ยไม่เหมาะกับเขาเลยแม้แต่น้อย ไอ้บ้าเอ้ย ต้องเป็นคนแบบไหนที่ชอบกดดันให้คนอื่นคายความลับออกมา และยิ่งเล่นไป เขาก็ยิ่งรู้สึกถึงความน่ากลัวของคังแดเนียลขึ้นเรื่อยๆ

ถึงเขาจะบอกว่าชอบพี่แดเนียล แต่ก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมากนัก แม้ว่าจะเป็นน้องรหัสพี่ซองอูเพื่อนซี้พี่แดเนียลก็ตาม ก็ซองอูเป็นพี่ประเภทพี่เหี้ย ไม่เคยมาดูแลห่าอะไรเลย ซ้ำความเหี้ยแบบที่สุดคือเมื่อเดือนก่อนแลกของขวัญสายรหัส รู้มั้ยมันเอาอะไรมาให้ ขวดน้ำปลาพันสายสิญจน์ ไอ้เหี้ย!

ฉะนั้นความหวังที่จะใช้เป็นสะพานไต่ไปหาพี่แดเนียลเลยจบแต่เพียงเท่านี้

เออลืม แมทช์นั้นเห็นอีพี่แดเนียลขำที่เขาหน้าเสียจนจะขาดลม…แอบถ่ายรูปไปด้วยสัส

“เจอัล มึงจะโหวตใคร อย่าลำไย” มินฮยอนที่รออยู่เริ่มท้าวเอว

“ใครเท่าไรแล้วนะ”

“แดนหนึ่ง มึงหนึ่ง อูจินหนึ่ง แซมหนึ่ง”

“งั้นกูโหวต…ไอ้แซม”

“อ้าวพี่ นี่น้องไง”

“กูสงสัยมึงมาพักใหญ่แล้ว ยุกยิกอยู่นั่นแหละนั่งข้างกูเนี่ย”

“อ่ะกูให้มึงแก้ตัว 20 วิ”

“พี่มิน ผมขอซักสามชั่วโมงเลยได้มะ หมู่บ้านนี้แม่งโง่สัส”

“เหลือ 15 วิ”

“หมู่บ้านนี้จะไม่ได้ปฏิวัติ พวกพี่มึงจะโง่ต่อไป ถ้าผมตายคือพวกพี่ซวยแน่ ผมคือคนที่รู้ว่าหมาป่าคือใคร เซียร์รอบแรกมันทายถูกนะโว้ย”

โอ้ย กูนี่แหละเซียร์ มึงอย่าพูดมาก ตายๆห่าไปซะอีแซม

“มีใครจะเปลี่ยนโหวตมั้ย”

“กูเปลี่ยนจากอูจินเป็นแซม”

แดเนียลแอบสะกิดมินฮยอนแล้วบอกเบาๆ อูจินที่มองอยู่ลดนิ้วลง

“กู” ซองอูยกมือหน้าตั้งแขนตึง ทั้งวงหันขวับไปมองเป็นตาเดียว

“เปลี่ยนเป็นใคร”

“จากเจอัลเป็นไอ้แซม”

ซองอูชี้นิ้วไปที่เป้าหมายเก่าแล้วเลี่ยนไปที่เป้าหมายใหม่ แดเนียลมองหน้าซองอูแล้วกับไปที่อูจิน

“งั้นของกูเหมือนเดิม…อูจินเหมือนเดิม”

อ้าว

“อ่ะแซม ของมึงขึ้นอีกโหวตนึง มีใครจะเปลี่ยนอีกมั้ย”

“โอ้ย อีพี่เหี้ย อีเวร”

ซามูเอลโวยวาย ซองอูยิ้มตอแหล

“กูรู้ทันมึงแล้วหน่า”

“หมดเวลาพูดแล้วมึงอ่ะ เผา!”

มินฮยอนเดินไปพลิกการ์ดซามูเอลขึ้นแล้วฟาดลงกับพื้นโต๊ะ

Wolf Cub -8

Each night, wake with the other Werewolves. If you are eliminated, the Werewolves eliminated two players the following night

“เกมนี้มีคนเหี้ย บอกเลยจริงๆ” ซามูเอลบ่นแบบหัวเสีย

ตายห่า อูจินตาเหลือกทันที เพราะลืมไปเลยว่าเกมนี้หมาป่าอีกตัวคือลูกหมาป่า…ไม่น่าเลยกู แล้วไอ้คนเหี้ยนี่คือใคร ใครคือคนเหี้ยที่ท้ทรูในเกมนี้ คือเขาต้องหาคนเหี้ยคนนั้นให้เจอให้ได้ใช่มั้ย

“เหี้ยจริงๆ 555 แซมเป็นวูลฟคับนะครับ คืนต่อไปหมาป่าจะโกรธและมีสิทธิ์ฆ่าคนได้ 2 คน…บอดี้การ์ดสู้ๆนะครับ”

“มืดแล้วครับ…หลับตาได้ครับ”

ทั้งวงหลับตาลงพร้อมกัน

“หมาป่าครับ…สองคนที่ดวงซวยวันนี้คือใครครับ”

“โอเคครับ”

“เซียร์ครับ…คิดว่าใครเป็นหมาป่า”

ในเกมนี้ยังเหลือพี่เจอัล พี่ซองอู พี่แดเนียล รอบที่แล้วมีคนเผาซามูเอลทั้งหมด 3 คนคือเขา พี่เจอัล พี่ซองอู หนึ่งในนี้น่าจะเป็นคนดี และอีกคนก็จะเป็นคนเหี้ยอย่างที่ซามูเอลบอก เพราะหมาป่าอาจจะฆ่าลูกหมาป่าเองเพื่อให้ตัวเองปิดเกมได้เลยในคืนถัดไป

พี่ซองอูเพิ่งมาเปลี่ยนทีหลังนี่นา

เออ คนเหี้ยๆอย่างมึงนี่แหละ…ไม่พ้นจากนี้หรอก

อูจินชี้ไปที่องซองอู มินฮยอนก้มลงจด

“โอเคครับ”

พี่แดเนียลไม่ใช่หรอก…มั้งนะ

“บอดี้การ์ดปกป้องใครครับ”

“เลือกได้ดีนะครับ”

“เช้าแล้วครับทุกคน”

อูจินลืมตาขึ้นมาเจอกับคนที่ยังเหลืออยู่ องซองอู คังแดเนียล คิมเจอัล เห้อ

มีประโยชน์ที่จะอยู่ในเกมนี้นานๆมั้ยเนี่ย

“ค่ำคืนอันแสนเศร้าสำหรับทุกคนผ่านพ้นไปแล้วนะครับ น่าเสียดาย ทั้งที่ทุกคนก็ทำตามหน้าที่ของตัวเองอย่างสุดความสามารถแล้ว แต่เซียร์ทายผิดนะครับ”

“แล้วนอกจากนี้ยังพบศพนอนตายคากระบอกปืน…”

มินฮยอนเดินไปข้างหลังองซองอูแล้วเปิดการ์ด

“หนึ่งศพ”

Bodyguard +3

Each night, choose a player who cannot be eliminated that night.

ปึ้ง!!

“โอ้ยอย่าให้กูรู้ว่าใครเป็นหมาป่านะ แม่งเง้ย” ซองอูตบโต๊ะแล้วตะโกนลั่น

“ไม่ต้องโมโหครับซองอู คุณทำหน้าที่ของคุณดีที่สุดแล้ว คนที่คุณปกป้องรอดจากหมาป่า”

มินฮยอนพยายามกลั้นขำ

“แต่คุณปกป้องตัวเองไม่ได้นะครับ555555555555555555555555555555555555”

“สะใจมึงแล้วใช่มั้ยอีโมเดอเรเตอร์”

“เออ กูขำสัส คนดีที่ทั้งวงคิดว่าเป็นคนเหี้ย 5555555555555555555555”

อูจินเองก็ด้วยที่คิดว่าพี่ซองอูเป็นคนเหี้ย นุขอโทษษษษ พี่อาจจะแอบปกป้องนุอยู่แบบลับๆ แบบปิดทองหลังพระ

แต่คนโง่ๆอย่างพี่ซองอูจะรู้หรอว่าเขาเป็นเซียร์…เออ น่าจะไม่รู้

“พวกที่เหลือ…โหวตครับ”

“เหมือนเดิม…อูจิน เรานั่นแหละ”

“ทำไมพี่ถึงโหวตผมนักหนา”

“ก็อยากโหวตอ่ะ…กลัวแพ้หรอ”

“ก็ผมไม่ใช่หมาป่าไง”

“แล้วเป็นใคร…”

ทำไมพี่แดเนียลต้องมาจี้เขาแบบนี้ด้วยนะ กะจะบีบให้มั่นคั้นให้ตายเลยรึไงกันห้ะ!!

“ทำไมผมต้องบอกด้วย”

“ถ้ารู้ว่าพวกเดียวกันก็ไม่ฆ่าไง”

“แล้วพี่เป็นใคร…”

“พี่เป็นเซียร์…และอูจินก็เป็นหมาป่า”

อะไรของเขาวะ ผมนี่อ่ะเซียร์…เซียร์อยู่นี่

“อ่ะกูโหวตแดน” เจอัลชี้เงียบๆ

“ผมก็โหวตพี่แดนด้วย…พี่แหละหมาป่า”

อูจินตัดสินใจชี้ไปทางพี่แดน สงสัยมาจะครบทั้งวงแล้วเหลือพี่คนเดียวนี่แหละ เอาหน่อยวะ

“แดน…มึงจะแก้ตัวอะไรมั้ย 20 วิ”

“ไม่อ่ะ แล้วแต่ใจพวกมึงเลย”

“ไม่มีใครเปลี่ยนโหวตนะ”

เจอัลส่ายหน้าหวือ อูจินยังคงมองหน้าอีกคนที่มองมานิ่งๆ เขาอ่านไม่ออกจริงๆนะว่าพี่แดเนียลคิดอะไรอยู่กันแน่ ทั้งที่พยายามอ่านว่าเขาพยายามทำอะไร การพยายามโหวตเผาเซียร์ทุกตานี่ไม่ใช่เรื่องปกติแน่ๆ

หรือว่าพี่เขาคิดว่าเราเป็นหมาป่าจริงๆ

หรือที่แท้จริงเขาเองนั่นแหละที่เป็นหมาป่าที่เราเลี่ยงมาตลอด

“ถ้าเปิดมาแล้วแดนเป็นหมาป่าคือเกมจบ ชาวบ้านชนะ ถ้าเปิดมาแล้วเป็นเซียร์ เกมจบ หมาป่าชนะ”

พี่มินฮยอนเดินไปข้างหลังแดเนียล ก่อนจะเอื้อมมือเข้าไป แดเนียลยิ้ม

เกมกำลังจะจบจริงๆ ไม่รู้ว่ามันจะจบลงแบบไหนกันแน่ แต่ในฐานะเซียร์ เขาก็ทำหน้าที่เท่าที่จะทำได้แล้ว

แล้วการ์ดก็ถูกเปิดออกมา…

Hunter +3

If you are eliminated, you may immediately eliminate another player.

“ถึงตากูบ้างนะ” แดเนียลพูดยิ้ม

“ไอ้เหี้ย!!…เกมนี้สนุกสัส แดนมึงเหี้ยจริง”

อูจินตั้งตัวไม่ถูก ว่าแล้วทำไมพี่แดเนียลถึงไม่เถียงอะไรซักคำ แถมยังยิ้มด้วย เพราะเขาเองที่รู้ว่าเกมยังไม่จบ!

“ฮันทเตอร์โดนเผานะครับ สามารถยิงใครก็ได้หนึ่งคนในเกม”

“…”

“เหลือเซียร์กับหมาป่า ถ้ายิงถูกหมาป่า ทีมมึงชนะเลย”

“มึงคิดว่ากูจะเลือกใครอ่ะ”

ได้ยินแดเนียลพูดแบบนั้น มินฮยอนถึงกลับหุบยิ้มไม่อยู่

“กูขอยิง…อีอูจิน”

“อูจินกลับทางไหน”

“ผมไปหอลิตเติ้ลลอฟท์ พี่อ่ะ”

“พี่ไปหอยูนีค เดี๋ยวเดินไปด้วยกันมั้ย…แต่ขอสูบบุหรี่ก่อนนะ”

“ได้ครับพี่”

ต้องพยายามเก็บความเขินไว้ในใจ การโดนรุ่นพี่ที่แอบชอบชวนกลับหอทางเดียวกันนี่มันทำใจให้นิ่ง…ได้ไม่ง่ายเลย

“พี่แดน ผมถามไรหน่อยดิ”

“ทำไมพี่ยิงผมอ่ะ…คิดว่าผมเป็นหมาป่าหรอ”

“อื้อ”

“ผมเป็นเซียร์นะพี่”

“หมาป่าก็ชอบบอกว่าตัวเองเป็นเซียร์ทั้งนั้นแหละ เพราะมีสองคนเท่านั้นที่รู้ว่าหมาป่ามีใครบ้างคือเซียร์กับหมาป่า”

แดเนียลพูดแล้วก็พ่นควันออกมาบางๆ

“พี่เป็นฮันทเตอร์…พี่ก็ต้องล่าหมาป่า”

“พี่เลยคิดว่าผมเป็นหมาป่าทุกตาเลยงี้” อูจินก้มลงมองเท้าที่เตะพื้นไปมา “แต่ผมไม่เคยคิดว่าพี่เป็นหมาป่าเลยนะ”

“ก็เพราะพี่มองเราอยู่คนเดียว ไม่มีสมาธิมองคนอื่นเลย”

อูจินหันขวับไปขึ้นไปมองคนที่เอ่ยประโยคที่ดูมีนัยแฝงเมื่อครู่แทบไม่ทัน

“จริงๆเสียใจนะ พอกลางเกมก็พอรู้แหละว่าเราเป็นเซียร์ ก็นึกว่าจะเป็นคนที่เรามองหาซะอีก…พยายามเล่นเป็นหมาป่าให้มองขนาดนั้นแล้ว”

“แต่สุดท้ายก็เลือกพี่เป็นหมาป่าแล้วไง”

“แล้วฮันทเตอร์ก็เลือกเราเหมือนกัน”

“ขอบใจที่เสี่ยงเลือกพี่นะ ดีใจจังที่เป็นคนสายตาเราแล้ว”

แดเนียลทิ้งก้นบุหรี่แล้วเดินนำไปก่อน อูจินเดินตามไปอยู่ข้างๆ

ลมหนาวพัดมาเบาๆ ใบไม้เล็กปลิวลอยมาตามลม คนสองคนเดินออกไปจากหน้าประตูคณะแล้วก็ไกลออกไป

FIN

ทั้งเซียร์และฮันทเตอร์ก็ต่างมีหมาป่าอยู่ในสายตาเหมือนกัน ถ้าเซียร์ไม่เสี่ยงรอบนี้ ก็ไม่รู้เลยนะคะว่าพี่ฮันทเตอร์เขาคิดอะไรอยู่ ตีความเพลงออกมาไกลไปมากเลยค่ะ ไม่มีคุ้กก้งคุ้กกี้อะไรกับเขาเลย55555555 แต่เราตีความออกมาเป็นเรื่องความเสี่ยง ที่อูจินจะลองเสี่ยงกับความรักครั้งนี้ดูซักครั้งผ่านเกมแวร์วูลฟ ลองแต่งแนวเกมลุ้นๆแบบนี้ครั้งแรก ยากมากค่ะ เพราะแวร์วูลฟเป็นเกมบลัฟกัน จริงๆไดอะล็อกต้องยาวกว่านี้มาก แต่แต่งไม่ไหวจริงก็หดๆมาเหลือแค่นี้แหละค่ะ แถมไม่ค่อยลุ้นด้วย555 พี่แดนคนคลูมากๆ แต่งเองยังก๊าวเองเลย อีบ้าเอ้ย อีคนเท่ อีคนไม่ดี โอ้ย ถ้าชอบฝากกดหัวใจและคอมเมนท์ไว้ด้วยนะคะ หรือไปคุยกันต่อที่ #วีนีดแดเนียล ก็ได้ค่ะ แล้วอย่าลืมติดแท้ก #songsof2bears นะคะ รัก

twitter : @fcukingmontage ask : ask.fm/fcukingmontage