CAN WE WRITE A SICK SCENE AGAIN?

COUPLE : คังแดเนียล x อีอูจิน HASHTAG : #วีนีดแดเนียล NOTES : ถ้าอ่านแล้วไม่ไหวข้ามได้นะคะ ไม่โกรธ

1)

เขาคั่วแก้วเครื่องดื่มสีอำพันเป็นครั้งที่หนึ่งร้อยสามสิบห้าจุดห้า

จุดห้าเพราะตอนนี้เขายังวนไม่ถึงรอบ

มือยังคงกอบกุมจากจากปากไว้หลวมๆ ดวงตาของชายหนุ่มลอยนิ่ง เขาคิดว่าตัวเองคงจะล้มไปในอีกไม่ช้าแล้วก็คงมีเด็กเก็บร่างของเขาไปตามวางที่หน้าถนนอีกตามเคย แต่เขาหวังว่ามันจะไม่เป็นแบบนั้น เพราะสูทและกางเกงแสลคราคาสูงลิ่วที่เขาพึ่งใส่ไปงานแต่งพี่ชายของเขาคงไม่เป็นมิตรกับพื้นคอนกรีตหน้าร้านเท่าไร

เขาเคยนึกสงสัยเมื่อสมัยยังเด็กว่าทำไมผู้ใหญ่ถึงได้ชอบนึกชอบนักหนา ไอ้เหล้ารสขมที่ได้กลิ่นทีไรก็แทบวิ่งออกไปอ้วก ยิ่งเมื่ออีทงเฮ คนที่แม่บอกว่าให้เรียกว่าพ่อนั้นเดินเป๋เข้ามาในบ้านพร้อมเสื้อผ้ารุงรังนั่น อี๋ แค่นึกภาพกลิ่นฉุนกึกของเหล้าขาวยังปรี๊ดขึ้นมาในหัว

แต่พอขึ้นมาจนล่วงเข้าเลขสองปลายๆถึงได้เข้าใจ

ของอย่างนี้มันมาพร้อมกับความแก่และอายุที่มากขึ้นมั้ง ไม่รู้ว่าทางวิทยาศาสตร์อธิบายไว้ว่ายังไงกับการที่คนเราอยู่ๆโตมาก็เริ่มกินเหล้าเมาบุหรี่ กินกาแฟต่างน้ำ ทั้งที่มันไม่ได้น่าพิสมัยนักในวัยเด็ก

แก่แล้วต่อมรับรสทำงานน้อยลงหรอ…ก็อาจจะเป็นไปได้

และก็น่าจะเป็นเหตุผลเดียวกับที่เขาเริ่มมารอใครบางคนที่นี่ตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน

เขากับแดเนียลเราเลิกกันที่นี่ด้วยเหตุผลโคตรไร้สาระจนลำบากที่จะนึกว่าเพราะอะไร เขาจำได้แต่เพียงความรู้สึกบางๆที่ยังลอยวนอยู่ว่าเขาไม่ได้เสียใจเลยแม้แต่นิด และไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเสียใจแบบนี้ด้วยซ้ำ

แต่นั่นเป็นอีอูจินเมื่อ 12 ปีที่แล้ว

อีอูจินในวัย 27 ยังคงรอคังแดเนียลแบบลมๆแล้งๆอยู่ที่นี่…ทุกคืน…มาตลอดสองปี

2)

เขาคิดถึงแนนซี่

เสียงของเธอทำให้เขาหวั่นไหวได้เสมอ ร้านนี้ไม่ค่อยเล่นเพลงนี้บ่อยนัก แต่ไม่รู้คุ้มดีคุ้มร้ายอย่างไรที่มายเบบี้ชอทมีดาวน์กลับถูกเล่นที่นี่ แสงสีจากเวทีปาดไปปาดมาจนเขาเริ่มรู้ปวดหนึบในลูกตาแม้ว่าไม่ได้หันไปมองตรงๆ ขนาดว่าฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่คงกำลังสำแดงเดชเต็มที่ยังต้านทานไม่อยู่ แต่เขาก็ยังคงลืมตามองแสงที่กระทบขวดเหล้าใสทึบบนบาร์ไล่มาจนถึงแก้วตรงหน้าเขา

แล้วเสียงเพลงอื้ออึงก็จบลง เขาแกล้งทำท่าเหมือนคนถูกยิง กระตุกร่างกายเล็กน้อย แล้วลงไปฟุบกับบาร์เพื่อล้อกับเพลงที่พึ่งจบไปเมื่อครู่

Bang bang, she shot me down Bang bang, I hit the ground Bang bang, that awful sound Bang bang, my baby shot me down

เขาหัวเราะขื่นๆกับแก้วเหล้าของเขา ก็ไม่รู้จะไปยิ้มกับใครที่ไหนเพราะมาคนเดียว หวังแค่ซักวันที่คังแดเนียลกลับมา ได้เห็นว่าเขายังคงไม่มีใครและตัดสินใจกลับออกไปจากที่นี่พร้อมกันโดยไม่หวนกลับมาอีก

โดยที่ผมไม่ต้องคิดถึงแนนซี่อีก

3)

“มาคนเดียวหรอคะ”

“ครับ”

ศีรษะของเขาหนักอึ้งราวกับเนื้อสมองถูกแทนที่ด้วยเหล็กกล้าเรียบไร้รอยหยักจนเต็ม เขาพยายามโฟกัสสายตาอย่างหนักกับร่างที่พึ่งเข้ามานั่งข้างๆ ตอนนี้เข้าเห็นแต่เพียงทรวงอกคู่โตที่ถูกรัดรึงไว้ด้วยเชือกสีแดง

โอเค หล่อนเป็นผู้หญิง ผู้หญิงที่มาพร้อมกับชุดหนังแก้วรัดรูปสีแดงเลือด เนื้อวัสดุเงานั้นพอดีกับหล่อนไปเสียทุกส่วนแม้กระทั่งช่วงเนินนูนระหว่างขาที่ก็กระชับเข้าไปจนเห็นร่องรอยโค้งเว้าของความเป็นหญิง

ลอนผมทองที่ม้วนเป็นฟาร่าของเธอทำให้เขาหวั่นไหว หล่อนเหมือนแนนซี่เหลือเกิน

“ไม่คิดจะมองหน้ากันหน่อยหรอคะ”

“ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ พอดีผม…เอ่อ…ค่อนข้างหนัก”

“เห็นแล้วหล่ะคะ” หล่อนเอียงคอขำ “ว้าว คอแข็งใช้ได้นะคะเนี่ย”

แม้ว่าการดึงแก้วเหล้าของคนที่ไม่น่าจะรู้จักไปดู ดมหรืออะไรก็แล้วแต่จะเป็นเรื่องเสียมารยาท แต่อีอูจินก็ไม่คิดจะห้ามปรามอะไร เพราะลำพังนั่งให้หลังตรงยังลำบาก เจ้าหล่อนมองแก้วเหล้าแล้วก็ยิ้มอยู่อย่างนั้น อูจินนึกอยู่ในหัวแวบว่าหล่อนคงโดนของดีอะไรมาก่อนหน้านี้แน่ๆ

“ฉัน…เอ่อ…ขอนั่งดื่มกับคุณตรงนี้ได้มั้ยคะ”

“ตามสะดวกเลยครับ แต่ผมไม่เลี้ยงคุณหรอกนะ”

“ว้า…เสียดายจัง แต่ก็ไม่เป็นไรค่ะ ชั้นมีเงิน”

หลังจากนั้นอูจินก็ไม่ได้รับรู้อะไรจากเธออีก หล่อนคงจะหันไปสั่งเหล้ากับเด็กหน้าบาร์ หยิบแก้วของเขาไปดูอีกรอบ แอบจิบมันไปนิดหน่อย ส่งคืนกลับมาก่อนจะคีบบุหรี่ขึ้นมาติดไฟสูบ อ๊ะ นึกถึงบุหรี่ เขาก็ชักเสี้ยนขึ้นมานิดหน่อยแล้ว

“เอ่อ…คุณครับ พอจะขอบุหรี่ซักหน่อยได้มั้ยครับ”

“ได้สิคะ” เจ้าหล่อนคีบบุหรี่จากซองส่งมาให้ “ปกติชั้นไม่แบ่งใครง่ายๆหรอกนะ”

“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ”

“….”

“ผมอยากจะขอดูจากคุณแค่ซักฟืดนึง ดูดทั้งมวนไม่ไหวหรอก”

เขาเห็นหล่อนยักไหล่พลางเอียงคอก่อนจะส่งบุหรี่ที่ไหม้ไปแล้วบางส่วนมา อูจินสูบควันร้อนเข้าปอดจากทางปาก กลิ่นจากเม็ดบลูเบอรี่ในมวนหอมเย็นฉ่ำไปทั่ว เจ้าหล่อนคงมีเงินไม่เบาเพราะบุหรี่ดีอย่างนี้ราคาก็เอาเรื่อง รู้อย่างนี้ขอมาเต็มมวนคงช่วยให้โล่งขึ้นเยอะ แต่ก็ได้แค่คิดแล้วก็คืนมวนยาสูบให้เจ้าของไป

“บุหรี่หอมดีนะครับ”

“ไม่ใช่แค่บุหรี่หรอกค่ะที่หอม”

สองสายตาเลื่อนขึ้นประสานกัน อูจินไม่ใช่เด็กน้อยหรือพวกทึ่มตายด้านที่จะไม่รู้นัยของประโยคเมื่อครู่ เขารู้ดีว่าหล่อนต้องการอะไรจากเขาในค่ำคืนนี้ และจริงๆแล้วก็ไม่น่าจะเสียหายอะไรเพราะเขาเองก็…แข็งขันพร้อมพรักตั้งแต่เห็นทรวงอกทรงโตกลมกลึงนั่นแล้ว และอีกอย่าง…

ตลอดเกือบปี…คังแดเนียลก็ไม่เคยมาที่นี่อยู่แล้ว

และคืนนี้ก็คงไม่ต่างจากเดิม

“งั้นขอลองนะครับ”

เขากดริมฝีปากอุ่นเข้ากับเรียวปากเคลือบลิปสติกสีแดงสดของเจ้าหล่อนที่ตั้งรับรออยู่แล้ว

แล้วสัมผัสด้วยมืออุ่นเข้ากับความเป็นหญิงของเธอ

4)

หล่อนคั่วแก้วเครื่องดื่มสีอำพันเป็นครั้งที่หนึ่งร้อยสามสิบห้า

แล้วหล่อนก็กระดกมันเข้าไป

หล่อนยกมือซ้ายซึ่งว่างอยู่จับขนตาปลอมที่หลุดออกมาจากที่ที่ควรอยู่ให้หลุดออกไปพ้นรำคาญ ก่อนจะวางมือลงบนร่างที่สลบไสลไม่ได้สติอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มในร่างกายโตเต็มวัยนอนคว่ำหน้า ซุกซ่อนท่อนล่างเปลือยเปล่าไว้ใต้ผ้าห่มราคาถูก หล่อนและเขากลับมาจบที่ม่านรูดแห่งนี้หลังจากบาร์ปิดเมื่อคืน

นับว่าเป็นกิจกรรมที่หอมหวานพอใช้ได้ทีเดียว

ผ้าปูที่นอนยับยู่ไปหมดจนอดสงสัยไม่ได้ว่าแม่บ้านจะสาปแช่งอะไรในใจบ้าง แต่สิ่งเป็นที่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าลีลาท่วงท่าของเขาเมื่อคืนมันรุนแรงเอาเรื่อง แอบนึกว่าเด็กน้อยคนนี้จะมีของซักแค่ไหน

12 ปีที่ไม่เจอกัน…ใช้ได้เลยนี่อีอูจิน

เพราะสัมผัสของเธอ ทำให้ร่างในห้วงนิทราลืมตาตื่นขึ้น

“คุณตื่นแล้วหรอครับ” ชายหนุ่มยังคงงัวเงียและอ่อนล้า

“ค่ะ…ก็ซักพัก”

หล่อนว่ายิ้มๆแล้วอัดควันยาสูบเข้าปอด ก่อนจะพ่นออกมาโขมง

“เมื่อคืนเครียดอะไรรึเปล่า…ดูไม่ค่อยเอ็นจอยเลยนะ”

“ถ้าให้พูดความจริงก็…” อูจินเงียบไปครู่หนึ่ง “…ผมรู้สึกผิดนิดหน่อย”

“ที่มาเอากับกะหรี่อย่างฉันนะหรือคะ…ฉันสะอาดนะเอาเข้าจริง”

ใบหน้ามนสะอึกกับคำพูดตรงไปตรงมาเมื่อครู่ หล่อนหัวเราะ

“ผมไม่ควรทำแบบนี้ทั้งที่…ผมยังรอใครบางคนอยู่” เขาหลุบตาลง

“รอคนชื่อคังแดเนียลนะหรอคะ”

ประโยคเมื่อครู่ทำให้อีอูจินตาตั้งขึ้นมาทันที

“โอ๊ะ…คุณรู้จักเขาด้วยหรอครับ”

“แน่นอน”

หล่อนคว้าเอากระเป๋าคลัชแชแนลปลอมที่ได้มาจากตลาดมืดมาคุ้ยหาอะไรบางอย่าง อูจินยังคงตีความอะไรไม่ออกเพราะสิ่งที่หล่อนพูดมันซับซ้อนรวมกับอาการหน้ามืดจากกิจกรรมร้อนรักเมื่อคืน

“อันที่จริงเขาตายไปแล้ว…ตั้งแต่เมื่อซัก” หล่อนเว้นช่วงดูดบุหรี่ “สิบปีที่แล้ว”

“ได้ยังไง…ที่ไหนครับ”

“ห้องผ่าตัดแปลงเพศที่นิวยอร์กหน่ะค่ะ” หล่อนว่าพลางยื่นบัตรประชาชนให้อีกคน

บนบัตรนั้นไม่มีข้อมูลอะไรน่าสนใจไปมากกว่ารูปถ่ายหน้าบัตรที่อูจินน่าจะจดจำได้ดี หรือถ้าเขายังจำไม่ได้เพราะมันนานเกินไปก็ยังมีทั้งชื่อและนามสกุลย้ำให้อีกที

Surname Kang

Given names Daniel

“ตอนนี้มีแต่คังดานิเท่านั้นแหละค่ะ…ที่ใช้ชีวิตแทนคังแดเนียลอยู่”

ดวงตากลมเบิกกว้างชวนให้ร่างอรชรที่เปลือยเปล่าอยู่ยกยิ้มขึ้นมาไม่ได้ พอเห็นอูจินที่กำลังช็อกกับภาพที่ไม่คุยเคยกับคังแดเนียลที่เขาไม่คุ้ยเคยก็ยิ่งอยากจะหัวเราะใหญ่

“คุณแกล้งผมใช่มั้ยครับ…”

“…”

“คังแดเนียลอยู่ที่ไหน!! คุณบอกผมมา”

“คุณฆ่าเขาแล้วจริงๆใช่มั้ย!!”

เส้นสติของอูจินขาดสะบั้น เขาคว้าไหล่กว้างได้แล้วเขย่ามันอย่างแรง หน้าอกทรงโตกระเพื่อมตามแรงมือของชายหนุ่ม น้ำตาของเขาเริ่มหลั่งออกมาอาบพวงแก้ม แต่เจ้าหล่อนก็ยังคงยิ้ม ไม่ใช่เพราะมันตลกอะไรหรอกนะ แต่เพราะฤทธิ์ของยาสูบผสมกัญชามวนนั้นต่างหาก

“ใจเย็น”

“มึงเอาพี่แดเนียลไปไว้ที่ไหน!!…มึงฝังเขาไว้ที่ไหน บอกกูมา!!”

“เราจำพี่ไม่ได้จริงหรออูจิน…หยุดแล้วมองหน้าพี่อีกทีได้ไหม”

“ฮึก”

ดานิเลิกใช้เสียงสองแล้วหันมามองหน้าอูจินตรงๆ อูจินที่น้ำตาอาบแก้มนิ่งลงแล้วพินิจใบหน้าตรงหน้าชัดๆอีกครั้ง พอทุกอย่างสงบลง เธอใช้มือคว้าวิกผมปลอมสีทองสังเคราะห์นั่นออกไปข้างเตียง เหลือแต่เพียงเรือนผมสีน้ำตาลที่ถูกรวบไว้ภายใต้ตาข่าย

“พี่แดเนียล…พี่จริงๆด้วย”

“รอพี่นานมั้ยไอ้ตัวเล็ก มากอดทีมา”

คังดานิหรือคังแดเนียลรวบคนเคยเล็กแนบเข้ามาที่อกนิ่ม 380 ซีซีของตัว คนในอ้อมกอดสะอึกสะอื้นไม่หยุด หล่อนยังคงมองเขาคล้ายๆกับอูจินเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว ต่างกันนิดหน่อยตรงที่…

เธอยังไม่เคยลืมแผ่นหลังอันเย็นชาของอูจินที่จากไปในวันนั้น

และเธอไม่แน่ใจว่าจะยอมให้มันเกิดขึ้นอีกดีหรือไม่

“ผมคิดถึงพี่มากเลยรู้มั้ย ผมไป…ฮึก!…รอพี่ทุกวัน…ที่บาร์นั่น…เลยนะ”

“พี่รู้…พี่ก็เห็น”

“ไม่สงสารผมหรอ”

“เอาแบบไม่เกรงใจเลยนะ…ไม่”

อูจินผงะหน้าออกมาจากอ้อมอกของคังดานิ

“พี่แดเนียล…”

“ขอโทษที่ขัดนะ…แต่รบกวนเรียกพี่ว่าดานิด้วย มันดูไม่ค่อยให้เกียรติกันเท่าไร”

“พี่แดเนียล”

“เราพอจะมาเริ่มต้นใหม่กันได้ไหม”

ดานิสะอึกไปชั่วครู่กับคำถามของของอูจินเมื่อครู่ ถ้าตอบแบบไม่เกรงใจเลย…ไม่ แต่ไม่ใช่เพราะเธอหมดสิ้นทุกอย่างกับอีอูจิน ทิ้งทุกอย่างไว้ในห้องผ่าตัดอย่างที่พูดไปหรอกนะ

สิ่งที่เดียวที่คังแดเนียลทิ้งไว้ให้ดานิคือความทรงจำเกี่ยวกับอีอูจิน ไม่ว่าเธอจะเป็นผู้ชาย เป็นคนที่ทำหน้าที่ผู้ชายให้พ่อ ให้แม่ ให้อีอูจิน หรือวันที่เธอกลายเป็นผู้หญิงอย่างสมบูรณ์ให้ตัวเธอเอง

อีอูจินไม่เคยหายไป

ยังเป็นกลีบกุหลาบที่คงอยู่พร้อมกับหนามแหลมยอกอกเธออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

หลายครั้งที่เธอกลับมาจากนิวยอร์กแล้วกลับมาทำงานเป็นนางโชว์ที่บาร์เส็งเคร็งนั่น เธอเห็นอีอูจินทุกวันมาตลอดสองปี การปรากฎตัวของเขาทำให้เธอเริ่มคุ้ยเคยกับระยะห่างระหว่างโซลและนิวยอร์กที่หดสั้นเหลือแค่บนเวทีกับหน้าบาร์ เธอคิดว่ามันโอเคสำหรับเธอ แต่เธอก็ยังไม่พอใจ

วันนี้เธอตัดสินใจหดมันให้เหลือแค่เพียงระยะลมหายใจแทรกผ่าน

และเธออ่อนไหวเกินไปจริงๆด้วย

“ถ้าถามแดเนียล คำตอบคือเขาตายไปตั้งแต่ที่เราแยกจากกันแล้ว”

“…”

“แต่ถ้าถามดานิ…ก็…”

“อาจจะไม่”

ดานิเก็บบัตรประชาชนลงแล้ววางกระเป๋าของเธอไว้บนโต๊ะหัวเตียงเหมือนเดิม เธอขยี้มวนบุหรี่ผสมที่แทบชิดก้นกรองกับถ้วยกระเบื้อง แล้วบิดร่างกลับมาหาชายหนุ่มที่จับจ้องเธออยู่วางตา

“ผมรู้ว่าผมอยู่ในฐานะไม่ควรจะขออะไรอีก แต่…”

“ผมขอให้พี่เป็นแดเนียลให้ผมวันสุดท้ายได้ไหม”

“ถ้าพี่บอกว่าไม่ได้ล่ะ”

“หรือพี่จะเป็นอะไรก็ได้ แล้วแต่พี่เลย”

“แต่ช่วยกลับมาเป็นคนที่ผมรักเถอะนะ”

“อีกซักชั่วโมงเดียวก็พอ”

“เรามาเริ่มกันอีกครั้ง ในฐานะที่พี่เป็นคนของผมเถอะนะ”

“ก็ได้”

สองริมฝีปากพุ่งประกบเข้าหากันอีกครั้งพร้อมกับมือที่คว้าเข้ากับทรวงอกโตอย่างไม่รอช้า

ภายใต้แสงอาทิตย์ที่กำลังขึ้นจากขอบฟ้า สองร่างยังแนบชิดนัวเนียกันอยู่ในห้องม่านรูดราคาถูกอย่างโหยกระหาย ลืมเวลา ลืมทุกอย่าง ลืมแม้กระทั่งว่าตอนนั้นพวกเขาเคยเป็นใคร มีแค่ตอนนี้ เวลานี้ เท่านั้น

มีแค่คังดานิและอีอูจินเท่านั้นที่จะก้าวข้ามคืนโหดนี้ไป

อย่างน้อยก็อีกซักชั่วโมง

LOVE WINS

คนที่สู้มาจนถึงจุดนี้คุณคือ Survivor ที่แท้ค่ะ คือฟิคมันค่อนข้างบ้ามากจริง เราได้รับอิทธิพลมาจาก Pedro Almodovar เยอะมากๆค่ะอย่างที่โปรยไปหัวคลังแล้วว่ามันคือเรื่องของแดเนียลเราเองก็อยาก explore ว่าแดเนียลเป็นอะไรได้บ้าง ไม่ชอบไม่โกรธนะคะ จริงๆจากใจเลย แต่เราอยากแต่งมากจริงๆไม่รู้ว่าจะเคลมคู่ยังไงไม่ให้หลอก 5555 แต่สำหรับเรามันคือแดจินค่ะ ไม่ว่าพี่แดนจะเป็นยังไง อยู่ในร่างไหน พี่แดนก็คือพี่แดน พี่แดนของน้องอูจินเสมอค่ะด่าได้นะคะ แต่ถ้าด่าแบบไม่วางถุงกาวลงก่อน เราขออนุญาตลบนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะที่อยู่กันมาถึงตัวอักษรสุดท้าย ถ้ายังไงติชมกันได้นะคะหรือไปคุยกันต่อที่ #วีนีดแดเนียล ก็ได้ค่ะ