AIRPLANE (/wt turbulence)

COUPLE : คังแดเนียล x อีอูจิน Hashtag : #วีนีดแดเนียล Notes : ฟังเพลง Airplane ของ f(x) ไปด้วยนะ

(1)

“มันจะโอเคใช่มั้ยฮะ”

“ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกครับคนเก่ง”

แววตาใสมองจ้องมาที่คนโตกว่าอย่างหวาดระวัง อุ้งมือน้อยชุ่มชื้นเหงื่อไปหมด ร่างภายใต้เข็มขัดรัดผู้โดยสารยังคงซุกซ่อนความสั่นเทิ้มอยู่ภายใน อูจินรู้สึกไม่ปลอดภัยนักกับสิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ ไม่ว่าเป็นอะไร ดีหรือร้ายก็ตาม

ผมกลัวเครื่องบินเหลือเกินครับพี่แดน

นี่เป็นครั้งแรกที่อูจินต้องเผชิญกับความกลัวของตัวเองที่เขาพยายามหลบหนีมันมาตลอดหลายปี หลายครั้งเขาผัดผ่อนด้วยข้ออ้างสารพัด ไม่พร้อมบ้าง เหนื่อยล้าเกินกว่าจะออกเดินทางได้บ้าง แต่สุดท้าย วันนี้เขาก็ต้องทำมันจริงๆสินะ

จนสุดท้ายพี่แดเนียลก็ต้องพาให้เขากลับมาเจอสิ่งที่ควรต้องเจอสักที

ถ้าเขาผ่านบททดสอบอันนี้ไปได้…เขาคงจะเป็นผู้ใหญ่ขึ้น

หวังว่าอย่างนั้นหน่ะนะ

ตึบ ตึบ ตึบ

พื้นรองเท้าสนีกเกอร์ของเจ้าตัวเล็กยังคงเคาะกับพื้นเครื่องไม่หยุด ตามด้วยเสียงเคาะเล็บกับพนักเท้าแขน แดเนียลมองเจ้าหนูที่นั่งข้างๆที่ดูท่าทางจะไม่สบายใจนักกับการขึ้นเครื่องบินครั้งแรก

“อูจินครับ เราเปิดไฟล์ทโหมดในโทรศัพท์รึยังครับ”

“ลืมไปเลยครับ แต่…ทำไมละครับ”

“ก็อืม…จะได้ไม่มีใครโทรมากวนเราไงครับ…เอ่อ สัญญาณมันจะกวนการบินหน่ะ”

“อ่ะอ๋อ…ครับ”

“เอามาให้พี่ก็ได้ครับ เดี๋ยวปิดให้”

แดเนียลเห็นท่าทางงกเงิ่นของอูจินที่มือเล็กๆกับโทรศัพท์หน้าจอใหญ่ก็ยากอยู่แล้ว ยังจะสั่นจากอาการกลัวเครื่องอีก มือหนาปาดหน้าจอเลื่อนกดไฟลท์โหมดก็ส่งให้ตัวเล็กคืนไป

“กลัวหรอครับอูจิน”

“คะ…ครับ นิดหน่อย”

“ผมกลัวเครื่องบินตก จากข้างล่างมันจะสูงมั้ยฮะ”

“สูงกว่าตึกใบหยกอีก…คนปกติตกแค่ตึกสามชั้นก็เละเป็นโจ๊กแล้ว”

ว่าเสร็จก็กลั้วหัวเราะกับท่าทางที่สั่นเป็นลูกนกของคนขี้กลัว

“จริงหรอฮะ!!”

“แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ มีพี่อยู่ทั้งคน”

“ผมจะปลอดภัยใช่มั้ยฮะ”

“ลองหลับตาลงสิครับ”

เปลือกตาหลับลงตามคำบอก แดเนียลวางมือของตัวกับอุ้งมือเล็กของอีกคน เขาเกือบจะขำอีกรอบแล้วที่มือของอูจินทั้งเย็นทั้งเปียกขนาดนี้

โถ เด็กน้อยเอ้ย

จะกลัวอะไรกับอีแค่ขึ้นเครื่องบิน

เดี๋ยวแปบเดียวก็เสร็จแล้ว

ยังไม่ทันที่อูจินจะลืมตาขึ้น ริมฝีปากนิ่มก็สัมผัสเข้ากับโหนกหน้าผากของตัวเล็กที่ยังคงหลับตาและน่าจะยิ่งกลัวขึ้นจากการที่มองไม่เห็นอะไรเลย เขาแช่มันไว้อย่างนั้นสักพักก่อนจะทอดถอนออกมา

“ลืมตาได้แล้วครับ…เมื่อกี้กลัวมั้ยครับ”

“กะกลัวครับ”

“แล้วดีขึ้นมั้ยครับ…ตอนที่พี่จับมือ”

“ดีขึ้นมากเลยครับ”

“งั้นจับมือพี่ไว้นะอูจิน”

“…”

“เราจะผ่านคืนนี้ไปด้วยกัน”

อูจินกระชับมือของอีกคนให้แน่นขึ้น ในที่สุดรอยยิ้มเล็กก็ผุดจากปากหยักเล็กๆของเจ้าตัวน้อย แดเนียลยิ้มกว้างออกมาทันทีที่เห็นอูจินเริ่มผ่อนคลายขึ้น สองมือยังคงจับกันไว้แน่นอย่างที่แดเนียลบอกไว้

แล้วเราจะผ่านคืนนี้ไปด้วยกัน

(2)

ในที่สุดมันก็มาถึงจนได้

วินาทีที่เครื่องกำลังวิ่งออกจากรันเวย์และกำลังจะออกตัวขึ้น พลันเสียงฟ้าผ่าฟ้าร้องเพราะพายุฝนคะนองนอกหน้าต่างยิ่งทำให้อยากจะกรีดร้องออกมา ลำเครื่องบินทั้งลำกำลังสั่นกึงกัง จิตใจของอูจินทั้งดวงก็สั่นไม่ต่างจากตัวเครื่อง

แม้ว่าจะละล่ำละลักบอกอีกคนว่าเริ่มเจ็บหู แต่ก็แต่รอยยิ้มกลับมาพลางปลอบโยนว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวมันจะผ่านไป อูจินพยายามกลืนน้ำลายให้มันหายเจ็บแต่ก็ไม่เป็นผล น้ำใสกำลังเอ่อคลอที่ดวงตากลม ไหนบอกว่าไม่ต้องกลัวไง

เราจะผ่านคืนนี้ไปด้วยกันได้ยังไง

ถ้าแค่เจ็บหู…พี่ยังไม่เข้าใจเราเลย

เครื่องยังคงสั่นไม่หยุดในระหว่างขึ้น อยู่ๆฟ้าก็ผ่าเปรี้ยง! อูจินร้องออกมาเสียงดังลั่นเพราะตกใจ อวัยวะใต้อกสั่นสะท้านไปหมด แดเนียลที่นั่งอยู่เพียงหันมามอง เขาไม่พูดอะไร เพียงแต่กระชับมือให้แน่นขึ้นแล้วประกบริมฝีปากอุ่นเข้ากับอวัยวะเดียวของอีกคน

แดเนียลรุกไล่อีกคนด้วยลิ้นเกี่ยวกระหวัดแลกเปลี่ยนสารเหลวในช่องปากกัน ลิ้นเล็กที่ยังไม่ทันประสีประสาก็เริ่มสอดเข้ามา อูจินหลับตาลง สัมผัสได้ถึงหัวใจที่ยังคงตูมตามไม่หยุด สัมผัสนุ่มนวลแต่ร้อนแรงนั่นทำให้เขาคลายมือที่จิกเล็กแน่นเข้ากับอีกคน เครื่องและที่นั่งที่ยังคงสั่นอยู่ทำให้มีแรงกระแทกเบาจากพวกเขาทั้งสองคน สัมผัสที่ควรจะแนบแน่นก็มีเผยอออกจากกันบ้าง แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร

เพราะสิ่งสำคัญที่สุดคือ

อูจิน…หายกลัวเถอะนะ

มันไม่มีอะไรเลยครับคนดี

แค่เราไปด้วยกัน…ไปพร้อมกัน…เท่านั้นเอง

เชื่อใจพี่นะครับ

ถึงแม้ว่าฝนข้างนอกจะตกอยู่ แต่เครื่องเริ่มคลายอาการสั่นลง ในที่สุดเครื่องบินลำเหล็กก็ชำแรกกลุ่มเมฆที่อัดกลีบแน่นเข้าสู่ฟากฟ้ากว้าง อูจินคลายมือลงพร้อมกับที่คลายริมฝีปากที่บดแนบกันแน่นออกเพื่อให้อากาศได้แทรกเร้นเข้าไปให้หายใจหายคอบ้าง

แดเนียลถอนริมฝีปากที่ฉ่ำแฉะไปด้วยน้ำลายที่ไม่รู้ว่าของใครเป็นของใคร เขารั้งร่างของอีกคนมากกกอดไว้ใต้อกแกร่ง อูจินสอดมือรับอ้อมของคนตัวโตไว้แน่น ทันทีที่ใจทั้งสองคนสัมผัสกัน ความอบอุ่นอย่างประหลาดก็แผ่ซ่านเข้ามา

เครื่องบินลำโตยังคงทะยานผ่านม่านหมู่เมฆไปเรื่อยๆ อากาศที่ไหลผ่านช่วยพยุงเครื่องไปเดินทางต่อไปได้อย่างราบลื่นไม่มีสะดุด สัมผัสเบาบางของความชื้นจากฝนไม่ทำให้ความแข็งแกร่งของเจ้าพาหนะเหล็กนี้อ่อนกำลังลงแต่อย่างใด

แดเนียลยังคงกอดเจ้าตัวเล็กไว้อย่างนั้นไม่ปล่อย เขาหวังแค่จะหายกลัวแล้วเปิดใจไปด้วยกัน เครื่องบินมันอาจจะตกได้ ไม่มีใครรู้หรอก แต่ที่สำคัญคือมันไม่ทางตกง่ายๆ และถึงยังไงเราก็ยังอยู่ด้วยกันแม้ว่ามันจะตกจริง เขาไม่มีวันทิ้งคนในอ้อมกอดนี้ไปไหน ไม่มีวันทิ้งให้อยู่ลำพัง เขาสัญญา

เครื่องบินยังคงบินสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง ผ่านเขตเมือง ตึกระฟ้ามากมาย ถนน ผู้คนเป็นล้านบนพิ้นแผ่นดินนั้น ผ่านเขตทุ่งหญ้าพืชพรรณต่างๆ สิงสาราสัตว์สิ่งมีชีวิตมากมายอยู่บนพื้นแผ่นดินนั้น

แต่บนเครื่องบินนี้ มีแค่เราสองคนที่ยังกอดเกี่ยวกันไว้

ยังไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้น…อูจิน

หลับตาลงแล้วเชื่อแค่พี่เท่านั้น

…อีกนิดเดียวครับอูจิน…

หวึ่บ!

“ฮึก!…อื้อ”

อูจินส่งเสียงเล็กออกมาแต่เพราะอยู่ในอ้อมกอดของแดเนียลจึงไม่ได้ส่งเสียงดังมากนัก เขากัดริมฝีปากแน่นกล้ำกลืนน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดกับอาการวูบเหมือนครู่ แดเนียลเหมือนจะรู้ว่าอูจินรู้สึกอย่างไรตอนที่เครื่องตกหลุมอากาศจึงเอามือลูบหลังไว้

“ไม่เป็นไรนะครับคนเก่ง เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”

“อะ…อื้อ”

“อีกนิดเดียว”

เครื่องกลับมาสั่นเป็นเจ้าเข้าอีกครั้ง แดเนียลกระชับคนในอ้อมแขนไว้แนบแน่น แรงกระแทกจากสะโพกกลมทำให้อูจินจิกเล็บลงไปที่แผ่นหลังกว้าง แดเนียลฝังริมฝีปากไว้กับลำคอขาวเพื่อคลายอาการตระหนกอีกครั้ง จนเครื่องสั่นกระแทกอย่างแรงครั้งหนึ่ง เสียงหวานร้องออกมาบางๆพร้อมกับกำปั้นน้อยที่ทุบลงบนช่วงสะบัก

แล้วเครื่องก็สงบลง ทุกอย่างนิ่งงัน

เรียบร้อยแล้วครับอูจิน

เครื่องแลนด์ดิ้งแล้ว

เห็นมั้ย…ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย…เด็กน้อย

(3)

“เห็นมั้ยไม่เห็นมีอะไรอะไรน่ากลัวเลย…เด็กน้อย”

เสียงกระซิบพร่าแผ่วเบาลงที่ใบหูขาวที่ตอนนี้แดงไปหมด แดเนียลยังคงค้างร่างกายในตัวอีกคนไว้อยู่ เขากระชับร่างใต้อ้อมกอดไว้แน่น คงจะรู้สึกมากๆเลยสินะ ถึงขย้ำผ้าปูเตียงซะจนยับไปหมดเลย…เจ้าอูจินเอ้ย

“อื้อ…สนุกดีนะครับ เป็นประสบการณ์ที่ดีมากเลย”

“ขอบคุณนะครับอูจินของพี่”

“ขอบคุณเหมือนกันครับพี่แดน”

แดเนียลทอดถอนแก่นกายที่ชุ่มไปด้วยน้ำรักออกมา แล้วหงายร่างนอนแผ่ลงบนเตียง อูจินขยับร่างของตัวให้อยู่ในท่าที่สบายขึ้น แต่ก็ไม่สะดวกนักเพราะยังเจ็บช่วงล่างอยู่ไม่น้อย

“เดี๋ยวพี่อาบน้ำให้นะครับ เจ็บสะโพกแย่เลย”

“อุ้มไปเลยนะครับ ผมคงเดินลำบาก” เสียงเล็กว่าแล้วก็หัวเราะในลำคอ

“ไม่ใช่ปัญหาเลยครับอูจิน”

FIN

พิแดนคลเฬว 555555555555555 ถ้าอ่านจบแล้วให้กลับไปอ่านตอนไฟล์ทโหมดใหม่จะขำมาก คือทำลายทุกกฎการปฏิบัติบนเครื่องบิน ไม่มีอะไรจริงเลยในฟิคเรื่องนี้ ใครที่เรียนการบิน เรียนแอร์เรียนสจ๊วตขอโทษด้วยนะคะ //กราบ และย้ำอีกที นี่ไม่ใช่เรื่องถูกต้องในการปฏิบัติบนเครื่องนะคะ อย่าเอาไปทำตาม ขอร้อง น้องอูจินคนขี้กลัวกับพิแดนคนเวร 2017 มาก 5555555555 ถ้ายังไงติชมกันได้นะคะ ไปคุยกันต่อที่ #วีนีดแดเนียล ก็ได้ค่ะ