วัดท่าไม้ (Sticker)
- fcukingmontage
- 11 ก.พ. 2562
- ยาว 2 นาที
อัปเดตเมื่อ 7 ก.ย. 2565
COUPLE: องซองอู x คิมจงฮยอน
HASTAG: #fcukstories
NOTES: Happy Valentine’s Day 2018 ค่ะ (ไม่ได้พิมพ์ผิด ดองมาหนึ่งปีจริงๆ)
(1)
“ไม่เป็นไรนะไอ้แว่นเอ้ย ไม่ต้องเศร้า”
มือหนาลูบเข้าที่หลังเสื้อนักเรียนของเพื่อนชายวัยไล่เลี่ยกันหน้าห้องเรียน เจ้าของเสื้อหันมอง มันจะดูไม่ผิดปกติเลยถ้ามือนั้นไม่ได้ชุ่มไปด้วยน้ำ และมือนั้นก็ลูบอยู่จนแห้ง ก่อนจะเลื่อนไปรูดซิปกางเกงนักเรียนของตัวขึ้น
องซองอูเดินผิวปากเดินไปที่ประจำหลังห้องเรียนหลังจากหาที่เช็ดมือเสร็จแล้ว
“กูจะฟ้องครูสมศรีให้ตัดมึง 5 คะแนน”
เสียงจากคนที่ถูกเรียกไอ้แว่นตะโกนมาจากหน้าห้อง ซองอูยักไหล่กวนส้นตีน
“เอาเลยครับ หัวหน้าห้อง 5/4 คิมจงฮยอน จะทำเหี้ยไรก็ทำ”
ซองอูไม่ได้ยี่หระแม้แต่น้อยว่าอีกคนจะทำอะไรเป็นการเอาคืน เขาสวมก้นลงนั่งที่เก้าอี้นักเรียน ก่อนจะถอดส้นรองเท้านักเรียนมาเหยียบไว้สองข้าง เพราะจะรู้สึกอึดอัดไม่เป็นตัวเองทุกครั้งที่ไม่ได้เดินเหยียบส้นตอนเข้าแถวหน้าเสาธงตอนเช้า
สายตาของเขายังคงมองไปที่ไอ้หน้าห้องที่นั่งเอามือปัดไหล่เสื้อที่ชุ่มไปด้วยน้ำจากมือของเขาที่ชุ่มโชกมาตั้งแต่ห้องน้ำ โดยมีเตนล์รองหัวหน้าห้องคู่หูคอยฟึดฟัดเป็นเพื่อนอยู่ข้างๆ
ซองอูขำ
“มึงก็ไปแกล้งมันอีกแล้ว ประสาท” ลูคัสหัวทองที่นั่งอยู่โต๊ะข้างหน้าหันมาบ่น ซอยองโฮที่นั่งอยู่แถวติดกันหันมาสำทับ “ล้างมาชุ่มขนาดนั้น มึงไม่เอาถังมาคว่ำใส่หัวมันเลยล่ะ คิดซะว่าสงกรานต์”
“สงกรานต์เหี้ยไร นี่พึ่งกุมภา” ซองอูสวน
“กูประชด อีควาย”
“เมื่อไรมึงจะเลิกแกล้งมันซะทีวะ สนุกตรงไหน”
“วาน มึงเป็นผู้หญิงมึงจะรู้อะไร”
ซองอูหันไปตอบคำถามของสาวเจ้าของผมเปียที่นั่งอยู่ติดกัน ซนซึงวานหันมามองทั้งที่ปากยังเขี้ยวหมากฝรั่งหยับๆ
“เพราะกูเป็นผู้หญิง…กูถึงรู้มากกว่าที่มึงคิดอีก”
“รู้อะไรมึง”
“เลิกซึนได้แล้ว”
คิ้วซองอูขมวดเข้าหากัน
“ผู้ชายยิ่งแกล้งยิ่งชอบแม่งมีแต่ในโฆษณาเท่านั้นแหละ”
ซึงวานกระซิบกับใบหูกว้างของชายหนุ่มที่เธอถูกจับคู่จิ้นให้จนโกรธแล้วโกรธอีก โกรธจนปลง แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำได้แค่โวยวายไปวันๆ ซองอูหันมองเพื่อนสนิทของตัว
“โหยจิ้นอ่ะ ซองซึง หวานๆ”
“จิ้นกะพ่อมึงอ่ะ”
ไม่ใช่เสียงของเด็กหนุ่ม แต่กลับเป็นเด็กสาวที่มาพร้อมส้นตีน ซึงวานยันเก้าอี้ไอ้หน้าฝรั่งลูคัสให้หน้าคว่ำลงไปจูบพื้น ทั้งกลุ่มหัวเราะดังลั่น
“555555555555555555555555555555555555555555555555555555555”
“ผ่ามพาม!!” ยองโฮตะโกนปิดมุก
จงฮยอนหันกลับมามองหลังห้องตามประสาหัวหน้าห้อง ก่อนจะพบว่าเป็นเรื่องของพวกเหี้ยนี่อีกแล้ว จึงหันกลับไป ซึงวานและซองอูมองกลับไปพร้อมกัน
“คือมึงคิดว่ากูชอบ?”
ซึงวานยักไหล่ “ถ้าช้า…ระวังไอ้จืดมินยอนคาบไปแดกแล้วกัน”
“ถ้ากูจะเอาจริงๆ…” ซองอูยักคอเบ้ปาก
“…ประธานนักเรียนอย่างแม่งไม่สู้ประธานนักเลงอย่างกูหรอก”
“เออ..กูจะคอยดู”
(2)
“วาน! มึงซื้อไรวะ!”
เดินออกมาหน้าโรงเรียนก็เจอซึงวานในครึ่งท่อนบนเป็นเสื้อนักเรียน ครึ่งล่างเป็นกางเกงบาส ซองอูถึงได้ตะโกนข้ามฝากถนนที่ถึงหน้าร้านของชำที่เพื่อนยืนอยู่
“ไอ้เหี้ยน้องระวัง!!”
ซองอูตะโกนดังลั่นด้วยประสาทอัตโนวัติ สองขาก้าวสองมือยื่นจะเข้าไปยั้ง เมื่อนักเรียนตัวจ้อยผลุนผลันวิ่งผ่านตัวซองอูไปข้ามถนนไม่ดูตาม้าตาเรือ รถเก๋งเบรกเอี๊ยดได้ทันในระยะไม่ถึงเมตร เสียงสบถจากคนขับทำให้ไอ้เด็กนั่นผงกหัวขอโทษปะหลกๆ
แล้วซองอูก็ได้เห็นว่านั่นไม่ใช่เด็ก
“สี่ตาแล้วยังเดินไม่ดูทางอีก”
“ซองอู”
“จะข้ามไม่ข้าม ยืนกลางถนนให้รถสอยตูดหรอ”
ไม่รออะไร ซองอูเดินข้ามถนนไปกระแทกไหล่คิมจงฮยอนไปอีกฝั่งถนนที่ซึงวานยืนอยู่ ซองอูไม่ได้หันไปมองแต่ก็รู้สึกได้ว่าคิมจงฮยอนเดินผ่านเขาไปแล้ว
“เมื่อกี้มึงถามว่าอะไรนะ” ซึงวานถาม
“ไม่สนใจกูก็เงี้ย”
“หนังรักเมื่อกี้น่าสนใจกว่า”
ซองอูเบ้ปาก “กูถามมึงว่ามายืนซื้ออะไร”
“ติ๊กเก้อหัวใจ”
“เหอะ หน้าอย่างมึงจะเอาไปแปะใคร55555555”
ว่าแล้วก็อดขำไม่ได้ ซองอูหมายความอย่างที่พูดจริงๆ ก็ดูสารรูปมึงตอนนี้สิ อย่างกับพวกนักเรียนตามคลิปตบ เขานึกภาพซึงวานวิ่งกรี๊ดเอาสติกเกอร์ไปแปะเสื้อนักเรียนตรงหัวนมไอ้พวกผู้ชายนั่นไม่ออกจริงๆ
“พี่แจยอน 6/1”
“ทำเป็นอ่อนไหว”
“เห็นกูแบบนี้ก็เป็นผู้หญิงคนนึงนะโว้ย” ซึงวานหันไปเลือกสติกเกอร์ “มึงไม่คิดจะอ่อนไหวมั้งหรอ พรุ่งนี้วาเลนไทน์นะ”
“หึ๊…กูไม่สนใจอ่ะ เรื่องของพวกกะโปก”
ซองอูว่าแล้วก็โบกแท็กซี่ที่กำลังจะขับผ่านพอดี
“ถ้ากูมีกะโปก กูจะเอาฟาดหน้ามึง อีหอย”
“555555555555อีเหี้ยวาน”
“แล้วเมื่อกี้มึงอ่ะ ยังไง”
“ไม่รู้5555555555555555555555555555555”
ซองอูหัวเราะร่าพลางเหลือบมองแท็กซี่ที่เข้ามาจอด
“กูกลับละ พรุ่งนี้ขอให้ได้ขอให้โดน”
“เออ มึงก็เ…”
“ไปคอนโด xxx ครับ”
เด็กหนุ่มก้าวขึ้นแท็กซี่ ซึงวานหันมาเพยิดหน้าเป็นเชิงว่ามึงไปเหอะ แท็กซี่แล่นออกไป
ซองอูภายในรถย่นหน้า ขมวดคิ้วแน่น
พรุ่งนี้วาเลนไทน์…เอาไงดีวะ!!
พรุ่งนี้วาเลนไทน์…เอาไงดีวะ!!
พรุ่งนี้วาเลนไทน์…เอาไงดีวะ!!
พรุ่งนี้วาเลนไทน์…เอาไงดีวะ!!
พรุ่งนี้วาเลนไทน์…เอาไงดีวะ!!
พรุ่งนี้วาเลนไทนนนน…เอาไงดีวะไอ้สัสสสส!!
รถแท็กซี่เคลื่อนตัวไปเรื่อยๆจนไปจอดที่หมาย ซองอูจ่ายตังแล้วลงรถ แท้กซี่ขับออกไป เขาเห็นท้ายรถแปะสติกเกอร์ ‘วัดท่าไม้’ เขามอง
(3)
ใครจะคิดว่าองซองอูจะต้องมาทำอะไรแบบนี้
อยู่ดีไม่ว่าดี ของจะให้วาเลนไทน์มีขายมากมายตามท้องตลาด ดอกกุหลาบแดง ขาว ม่วง ดำ ไล่มีแม่งแทบจะทุกแพนโทนทุกรหัสสี CMYK RBG RPG YMCA หรือจะถนัดสายกินก็มีช็อกโกแลตก็มีทั้งสีดำ สีขาว สีชมพู สีเขียว สีเหียว สีแหดอะไรก็ไม่รู้ ซื้อได้ก็ไม่ซื้อ เสือกจะมาโดนใจอะไรสติกเกอร์แปะท้ายแท็กซี่ รถคันนี้สีชมพู
ลองถามพี่แท็กซี่ดูว่าแปะทำไม แปะแล้วได้อะไรด้วยสีหน้าอารามให้กวนตีนน้อยสุด พี่แกก็บอกแค่ว่า
“หมอดูบอกให้ลุงเข้าวัดทำบุญบ่อยๆจะแคล้วคลาด แต่คนทำมาหากินอ่ะน้อง พี่ก็เลยเอาติ้กเก้อแปะเอา คิดซะว่าไปแล้ว”
“…”
“ก็แปะหลอกเจ้าอะน้อง เจ้ามันไม่รู้หรอก”
ที่แท้ลุงแม่งก็แปะให้ตัวเองสบายใจ ไม่ได้ประโยชน์โพดผลอะไรขึ้นมาเลย ความรักก็เหมื—
พอ!
จากทำสติ๊กเกอร์กราฟิตี้ขายไอ้พวกเด็กแสกนบางแสน เขียนคำคมสิบล้อแปะมอเตอร์ไซค์ ทำเสื้อลายไฟใส่ไปแข่งรถ แต่ในวันนี้จะกลับต้องมาทำสติกเกอร์วาเลนไทน์ให้บอกชอบสาว เอ้ย! หนุ่มที่อยากได้มาเป็นสาว ไอ้เหี้ยเอ้ย อย่าให้ใครรู้เลยนะ อายไปสามบ้านแปดบ้าน
นั่งคิดมาตลอดตอนนั่งขี้ในห้องน้ำว่าจะแปะคำว่าอะไรดี และจะเอาไปแปะตรงไหนด้วย คือถ้าเหตุผลที่ลุงแปะสติกเกอร์อะไรนี่ไว้ คือสปอยล์ตัวเองว่าดวงจะดีขึ้น ทั้งที่ไม่ได้สนใจว่าตัวเองจะไปวัดหรือไม่ไปอะไร ขอให้ได้บอกว่า ‘วัดท่าไม้’ จบ สบายใจแล้ว
กูก็จะแปะไอ้แว่นแบบนั้นนั่นแหละ
แปะเพื่อความสบายใจ บอกให้คนอื่นรู้ว่าจริงๆ…กูจะคิดยังไงก็ช่างเหอะ เอาเป็นว่าได้บอกว่าคิดยังไงก็พอ ไม่สนใจด้วยว่าไอ้แว่นมันชอบกลับมามั้ย เพราะมันไม่สำคัญเท่ากับ…เออก็ได้
กูชอบมึง ไอ้แว่น
มือขวาคว้าเมาส์ มือซ้ายวางคีย์บอร์ด เปิดโฟโต้ชอป
“เดี๋ยวพรุ่งนี้มึงเจอกู”
(4)
ปากดีเหลือเกินนะเรา
ปาเข้าไปจะครึ่งค่อนวัน มือยังกำสติกเกอร์ไวนิลจนจะชื้นเข้าไปถึงกาวแล้ว ทั้งที่เจ้าตัวปัญหาก็นั่งกินก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นน้ำใสไม่ใส่ถั่วงอกอยู่ตรงนั้นกับเพื่อนเนิร์ดแดกของมัน แถมกระเป๋าเคียงแฮร์รอดของมันก็มีกุหลาบแดงปักกันฮึ่ม
“พี่ซองอูคะ”
“ฮะ!!” ซองอูสะดุ้งโหยง
“ขอแปะสติกเกอร์หน่อยนะคะ”
“อ่ะได้ๆ ปกเสื้อนะ”
เป็นน้องแดฮวีที่ถือแผ่นสติกเกอร์เดินดุ๊กดิ๊กเข้ามาหา ซองอูก้มให้คนตัวเล็กกว่าแปะสติกเกอร์กากเพชรรูปหัวใจที่ปกเสื้อได้ง่ายๆ
“พี่ซองอูให้แปะปกเสื้อ ตรงหัวใจมีคนจองแล้วสินะคะ”
“ใช่จ่ะ”
“หัวนมก็ไม่ได้หรอคะ”
“จองแล้วเหมือนกันจ่ะน้อง ขอโทษด้วยนะ”
“ขอบคุณมากๆนะคะ” แดฮวีเดินหายไป
ซองอูถอนหายใจฟืดใหญ่จากระยะห่างสิบโต๊ะโรงอาหาร “กินมั้ยครับเจ เดี๋ยวเราตักให้ แหวะ”
ไม่ต้องได้ยินก็อ่านปากออก ซองอูล้อเลียนออกเสียงที่น่าจะมาจากปากของไอ้เต้าหู้ขาวแข็งที่เสนอหน้าพร้อมเข็มกลัดกรรมการนักเรียนมานั่งประคบประหงมไอ้แว่นอย่างกับไข่ในหิน
ไม่ไหวแล้วโว้ย
ฟืดดด
ซองอูรูดฝ่ามือเข้ากลางหลังไอ้แว่นที่นั่งอยู่ที่กลางวง
“หยี อีซองอู!! ชั้นจะฟ้องครู” แหวดังแบบไม่ต้องสืบ
“มือแห้งแระ จะฟ้องก็ฟ้องไปเดะ”
“มันไม่เกินไปหน่อยหรอวะ สกปรกชิบหาย”
“ไอ้จืด หรือจะให้เช็ดที่หน้ามึง”
ซองอูทำกร่างเอาเรื่อง มินฮยอนเห็นอย่างนั้นก็ตั้งท่าจะบวก
“ซองอู กูถามจริงเหอะ เป็นอะไรมากมั้ยวะ” เตนล์แทรกเข้ามาในบรรยากาศมาคุ
“เออ ชั้นถามจริงเหอะ” จงฮยอนถามทั้งที่ยังไม่เงยหน้า
“ว่า” ซองอูขานเสียงแข็ง
“ทำไมแกชอบแกล้งแต่ชั้นคนเดียววะ”
ซองอูเงียบไป ไม่ใช่ไม่รู้คำตอบ แต่ไม่รู้จะตอบยังไง ถึงแม้ว่าไอ้สติกเกอร์ข้างหลังจะบอกทุกอย่างไปหมดแล้ว แต่ก็ยังไม่กล้าพอที่จะพูดมันออกมาจากปากตัวเองอยู่ดี
ซองอูกลั้นใจ กำหนัดแน่น แล้วโพล่งออกไปเต็มเสียง
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง”
ซองอูวิ่งออกจากตรงนั้นโดยไม่สนใจว่าทิ้งอะไรไว้บ้าง
(5)
เสียงกริ่งเข้าเรียนดัง
เด็กนักเรียนพาทยอยกันเดินเข้าห้อง เว้นแต่ซองอูที่นั่งอยู่ก่อนหน้านานแล้ว ซึงวาน ยองโฮ ลูคัส เดินอาดๆกันเข้ามาพร้อมเสื้อนักเรียนที่พร้อยไปด้วยสติกเกอร์
“สติกเกอร์มึงน้อยจังวะซองอู อันดับตกหรอมึงอ่ะ” ยองโฮแซว
“ก็ว่าไป เดี๋ยวนี้เขาเลือกนะคะคนเนี้ย” ซึงวานหลิ่วตามองยิ้มเจ้าเล่ห์
“เดี๋ยวกูศอกให้” ซองอูเงื้อแขนเข้าหน้าเด็กสาว
“ไม่เอา เดี๋ยวกูไม่สวยไปหาพี่แจยอน”
“มึงยังไม่ได้ให้เขาอีกหรอ” ลูคัสหันมาถาม
“อือ กูเขิน”
“เหี้ยเอ้ย จะอ้วก” ยองโฮโก่งคอพร้อมซองอู
“แล้วมึงเถอะ บอกเขาไปยัง”
“เขาไหนวะ กูเสือกด้วย” ลูคัสนอกสนใจ
“มาโน่นแล้ว มึงดูเอาเอง”
ซองอูพยักเพยิดไปหน้าห้อง จงฮยอนเดินเข้ามาก่อนโบกมือให้มินฮยอน
ไม่สบอารมณ์นักหรอกที่เห็นไอ้จืดนั่นมาตามเป็นองครักษ์ถึงหน้าห้อง แหม รำคาญนัก อยากเอาเยี่ยวใส่ถุงปาหน้า เกลียดแม่งโว้ย
“แกล้งบ่อยๆนี่คือชอบ?”
“เออ”
ในจังหวะที่จงฮยอนกำลังจะสวมตัวลงเก้าอี้ กำลังจะหันหลังมาทางหลังห้อง ซองอูยังคงหวังอยู่ลึกๆว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับสติกเกอร์นั้นบ้าง ไม่รู้ว่าจะอยากให้มันอยู่หรือไม่อยู่ดี ถ้ายังอยู่ก็กลัวไม่เห็นหรือไม่รู้แล้วปล่อยให้คนแซวทั้งโรงอาหาร หรือถ้าหายไปแล้วหายไปไหน ขยำทิ้งหรือเปล่า
“ทำไมแกชอบแกล้งแต่ชั้นคนเดียววะ”
ประโยคพร้อมเสียงกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง เมื่อคนในการจับจ้องกลับเดินตรงเข้ามาหา
“สนุกแล้วว่ะเพื่อน คัสมึงถ่ายคลิปดิ๊”
ด้วยความยืดหยุ่นที่ไม่รู้ฝึกมาจากไหน จงฮยอนยกแขนแตะหลังแล้วลอกสติกเกอร์ออกมาเอง
“ได้คำตอบแล้วดิ” ซองอูยังวางท่าทั้งที่เกร็งไปถึงนิ้วโป้งตีน
“อือ”
“แล้วคิดว่าไง”
“ไม่ชอบ”
“…”
“ไม่ชอบให้ทำตัวแบบนี้เลยว่ะซองอู เป็นบ้าหรอ”
“…”
“ดีกับคนอื่นได้ แต่กับคนที่ชอบทำตัวดีๆไม่ได้วะ มันเหี้ยรู้มั้ยที่ทำอ่ะ”
“รู้ด้วยหรอ?”
“ชั้นรู้ว่าแกดีกับทุกคน ทุกคนที่แกไม่รู้ว่าเป็นชั้น เห็นมาตลอดอ่ะ น้องแดฮวีที่โรงอาหารวันนี้ชั้นก็เห็น”
“…”
“รู้มั้ยทำไมถึงรู้?”
“ทำไมอ่ะ”
“เพราะชั้นก็มองแกอยู่ตลอด ถึงได้ไม่เข้าใจไงว่าทำไมโดนแกล้งโดนทำไม่ดีอยู่คนเดียว”
“มึง…ถ้าตอบว่าเพราะมีตาหลังก็ได้หนึ่งฮาแล้วนะ” ลูคัสที่กำลังถ่ายคลิปกระซิบกับซองโฮก่อนจะโดนศอกกระทุ้งหน้าไปที
ซองอูสตันท์ไปหนึ่งดอก ตลอดเวลาก็คิดว่าแอคติ้งดีมาตลอด ทิลด้า สวินตันก็สู้ไม่ได้ นาตาลี พอร์ตแมนก็ต้องนอนไปก่อน แต่พอโดนแหกไต๋ต่อหน้าต่อตาทุกคนนี่มันก็เขินๆอายๆบอกไม่ถูก แฮ่ รู้ด้วยเนาะ ว้าแย่จัง
แต่ที่น่าตกใจกว่าคือจงฮยอนก็ชอบคนชั่วๆอย่างเขาเหมือนกัน
“แล้วไอ้จืด…”
“ถ้าเรียกมินฮยอนว่าไอ้จืดอีกคำเดียว ชั้นจะให้มันจับแกทำเมีย เก็ตไม่เก็ต”
“เฮ้ยไม่ได้ ของกูๆ” เตนล์แทรก
“ขอโทษว่ะ” ซองอูก้มหน้างุด
“จองไว้เหมือนกันเว่ย จนกว่าจะเลิกเป็นหมาบ้า เอาสมองคิดแทนหัวแม่โป้งตีนแล้วค่อยมาคุยกันใหม่”
สติกเกอร์เจ้าปัญหาลอยมาประทับที่กลางหน้าซองอูด้วยเต็มฝ่ามือ ‘จองแล้ว ซองอู 5/3’ ตามด้วยมาร์กเกอร์ขีดแก้ชื่อเสียใหม่ (ซองอูไม่เห็นหรอก เดาเอา)
จงฮยอนเดินกลับที่ ทุกคนยังฮือฮาอยู่ครู่นึงก่อนจะกลับไปสนใจเรื่องของตัวเอง ซองอูบรรจงลอกสติกเกอร์ออกจากหน้าช้าๆ ไม่ใช่เพื่อความดราม่าอะไร กาวมันเหนียวติดคิ้ว
“เป็นไงไอ้หมา สมหน้ามึง” ซึงวานว่าแดกทันทีที่ก้นถึงเก้าอี้
“แต่ได้เมียก็คุ้มน้า” ลูคัสว่าพลางเก็บมือถือใส่กระเป๋า
“เหม็นความรักโว้ย” ยองโฮหันมาโวย
“ยองโฮ…มึงช่วยตบหน้ากูทีดิ๊”
“แน่ใจ?”
“อา…อิวานก็น่าจะดีกว่า”
“ตบทำไม…คิดว่าฝันอยู่หรอ?”
ซองอูตอบ “เปล่า ตบให้สมองมันคืนหน่อย ถึงเวลาต้องใช้แล้วว่ะ”
ป้าบบ!!!!
FIN
แต่งเนื่องในโอกาสวาเลนไทน์ของปีที่แล้วค่ะ ดองมาจนครบปี 5555555 รู้เลย สันดานไรท์เตอร์ คิดถึง องเจ มากๆค่ะ ถือว่ามาฉลองโมเมนท์คุณเจฟอลคุณองปานฟ้าแลบกันค่ะ
ความคิดเห็น